ေရခဲျမစ္ျဖစ္သြားေသာမ်က္ရည္
=====================
=====================
ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္ က်မဆုေလးတစ္ခုပဲေတာင္းခ်င္တယ္။ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ေလရာဘ၀ အေဖတို႔ အေမတို႔ နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ေသကြဲမကြဲပါရေစနဲ႔။ အကိုႀကီးနဲ႔လည္း ရွင္ကြဲမကြဲပါရေစနဲ႔လို႔။ ဒါတစ္ခုတည္းေသာ က်မရဲ႕ ဆုေတာင္းပါ။
က်မငယ္ဘ၀ကို မွတ္မိေသးတယ္။ အရမ္းဆိုးတဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေပါ့။ က်မလိုတာမရရင္ ေျခခ်င္းပြတ္ၿပီး ဆႏၵျပတာ။ ေျခဖမိုးကေသြးေတြထြက္လာ တဲ့အထိပဲ။ စြာလည္းစြာတယ္။ အကိုႀကီးကို မႏိုင္ရင္ က်မ လက္သည္းနဲ႔ကုတ္ဖဲ့ျပစ္ တတ္တယ္။ က်မငိုခါမွငိုေရာ အရံႈးေတာ့တစ္ခါမွမေပးဘူး။ အကိုႀကီးက ငယ္ငယ္က က်မကို မခ်စ္ပါဘူး။ အျမင္ကပ္တာ။ က်မကလည္းဆိုးတာကိုး။
က်မေလ တကယ္ေတာ့ အကိုႀကီးကိုခ်စ္တယ္။ ဟိုးငယ္ငယ္ေလးတုန္းက အေဖနဲ႔ အေမ ရန္ကုန္ကို ပစၥည္းတက္၀ယ္ၾကတုန္း အေမ့ညီမအငယ္ဆံုး အေဒၚနဲ႔ သူ႕ေယာက်ၤားကို အိမ္ေစာင့္ထားခဲ့တယ္။ က်မက သူငယ္တန္း၊ အကိုႀကီးက ၃-တန္း။ တစ္ေန႔က်မတို႔ေက်ာင္းဆင္းေတာ့ အိမ္မွာ ဦးဦးတို႔ ေဒၚေဒၚတို႔ကို မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ ေခါင္းရင္းအိမ္ကေျပာေတာ့ ဦးဦးရဲ႕ အေဖ အသည္းအသန္ျဖစ္လို႔ ရြာျပန္သြားတယ္တဲ့။ အိမ္ေသာ့ကို ေခါင္းရင္းအိမ္ကေပးတယ္။ အိမ္ထဲေရာက္ေတာ့ အကိုႀကီးေရာ က်မေရာငိုေရာ။ အိမ္မွာ ထမင္းမခ်က္ရေသးဘူး။ ေမာင္ႏွစ္မ ၂ ေယာက္ငိုေတာ့ ေခါင္းရင္းက အေဒၚႀကီးက ထမင္းလာခ်က္ေပးတယ္။
အကိုႀကီးက ဉာဏ္ေကာင္းတယ္။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး ၃-တန္းေက်ာင္းသား ေလးက သူ႔ဖာသာသူ ထမင္းခ်က္ေရာ။ ေခါင္းရင္းက အေဒၚႀကီးက ခ်က္ေပးရမလား ေမးေတာ့ အကိုႀကီးက သူ႔ဖာသာခ်က္မယ္ေျပာလိုက္တာ က်မသိလိုက္တယ္။ အကိုႀကီးေၾကာင့္ က်မထမင္းမငတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အကိုႀကီးကို က်မအထင္ႀကီးသြား တယ္။ ထမင္းဖန္ဆင္းရွင္ႀကီးေပါ့။
က်မတို႔ငယ္ငယ္က အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတာ။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ေနာက္ ေမာင္ေလးေမြးတယ္။ ေမာင္ႏွစ္မ ၃ ေယာက္ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ အကိုႀကီးက စာေတာ္တယ္ေလ။ အၿမဲတမ္း ပထမဆုရတယ္။ အကိုႀကီးကို က်မတစ္ အား ဂုဏ္ယူတာ။ အေဖက တစ္ခုခု ၀ယ္ေပးေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်မ အကိုႀကီးကိုပဲ ၀ယ္ေပးခိုင္းတယ္။ အကိုႀကီးက အိမ္မွာ အေရးအႀကီးဆံုးေလ။
တစ္ခါက လမ္းထဲမွာေနသြားတဲ့ အမႀကီး ၁ ေယာက္က က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ကုိ ေခ်ာ့ၿပီး ဘုရားထဲေခၚသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မရဲ႕ နားဖူးေလးကို ခၽြတ္ေပးဖို႔ေျပာေတာ့ အကိုႀကီးက မရဘူး။ မလုပ္ရဘူးလို႔ေျပာေနတုန္း အမႀကီးက ခၽြတ္ယူပါေတာ့တယ္။ က်မနားမွာ ေသြးေတြနဲ႔ေပါ့။ အကိုႀကီးက ငိုၿပီး က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး အိမ္ကိုျပန္ၿပီး အကုန္ျပန္တိုင္တာ။ က်မကေၾကာက္ေနတာပဲသိတယ္။ အကိုႀကီးကေတာ့ က်မလက္ကိုဆုပ္ကိုင္ထားၿပီး လူႀကီးေတြကို ငိုတိုင္ေနတာေတြ႕ တယ္။ လူႀကီးေတြလိုက္ေတာ့ အဲဒီအမႀကီးကေျပးၿပီ။ ျပန္မရေတာ့ဘူး။ နားဖူးေလး ၁ ဖက္ပါသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မေက်နပ္ပါတယ္။ အကိုႀကီးက ကေလးေလးရွိေသးေပမဲ့ သူအတတ္ႏိုင္ဆံုး က်မကိုကာကြယ္ေပးခဲ့တာပဲ။ သူမေၾကာက္ဘူး။ က်မလက္ကို လႊတ္မေပးဘူး။ အကိုႀကီးေၾကာက္ေျပးရင္ က်မေသရင္ေသမွာ။ အခုက်မ မေသဘူးေလ။ အကိုႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
သိပ္မၾကာဘူး။ က်မတို႔အိမ္မွာ မိုးေမွာင္က်ခဲ့တယ္။ အေဖ ဘုန္းႀကီး၀တ္သြား တယ္ေလ။ က်မ၀မ္းမနည္းတတ္ေသးဘူး။ အေမလည္းရွိတယ္။ အကိုႀကီးလည္းရွိ တယ္။ ေမာင္ေလးလည္းရွိတယ္။ ၀မ္းနည္းရမွန္းလည္း မသိေသးပါဘူး။ အေဖ ဘုန္းႀကီး၀တ္တာ က်န္တဲ့သူေတြ ကုသိုလ္ရတယ္လို႔ပဲ နားလည္ထားတာ။ အဲဒီတုန္းက က်မ ၃-တန္းပဲရွိေသးတာ။ အကိုႀကီးက ၆-တန္းေရာက္ေနၿပီ။ သူကေတာ့ အၿမဲ ပထမ။ အကိုႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ၀မ္းသာစိတ္နဲ႔ အိမ္ကကိစၥကိုေတာင္ နားမလည္တတ္ခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ က်မ ၆-တန္းအရြယ္၊ အကိုႀကီးက ၉-တန္းအရြယ္မွာ အေမေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳေတာ့မယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ အကိုႀကီးအသည္း အသန္ငိုတယ္။ က်မလည္း ေရာငိုတာေပါ့။ သိပ္ေတာ့နားမလည္ပါဘူး။ အေမ ေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳတာ ဘယ္လိုဟာလဲ က်မ သိပ္မွနားမလည္တာ။ အကိုႀကီးက နားလည္ေတာ့ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ကန္႔ကြက္ေနတယ္။ အေမက အကိုႀကီးနဲ႔ က်မကို က်မနာဖူးေလး ပါသြားဖူးတဲ့ ဘုရားထဲေခၚသြားၿပီး သူဘာလို႔ အိမ္ေထာင္ျပဳရ ေၾကာင္း ရွင္းျပတယ္။ အကိုႀကီးက ဘယ္လိုရွင္းရွင္းမရဘူး။ အိမ္ကထြက္သြားမယ္ ပဲေျပာေနတာ။ က်မ အေမအိမ္ေထာင္ျပဳမွာမလုိ႔ငိုတာလား၊ အကိုႀကီးထြက္သြားမွာမို႔ ငိုတာလား မသိေတာ့ပါဘူး။ က်မလည္း ခ်ံဳးပြဲခ် ငိုေတာ့တာပဲ။
အေမေခ်ာ့တာနဲ႔ အကိုႀကီးအငိုတိတ္သြားတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဘုရားထဲမွာ က်မတို႔ အေမကို ထပ္ဆံုးရႈံးလိုက္ရျပန္တာေပါ့။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မေတြ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ပိုခ်စ္လာၾကတယ္။ အကိုႀကီးက က်မကိုပို ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ က်မလည္း အကိုႀကီးကို ပိုဂရုစိုက္တယ္။ က်မကို ရည္းစားစာ ေပးခံရတိုင္း အကိုႀကီးကို ေပးဖတ္တယ္။ အကိုႀကီးက ဘယ္ေယာက်ၤားေလးကိုမွ ရင့္ရင့္သီးသီး ျပန္မေျပာနဲ႔တဲ့ စာေပးရင္ ယူသာယူလိုက္တဲ့။ အေျဖေတာင္းရင္ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ျပန္ျငင္းတဲ့။ က်မအကိုႀကီးေျပာတဲ့အတိုင္း တစ္သေ၀မတိမ္း နားေထာင္တယ္။ ဟုတ္တယ္ က်မကို ရန္ရွာမဲ့သူမရွိေတာ့ဘူး။
အကိုႀကီးက ဆံပင္အရွည္မွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုလို႔ က်မဆံပင္အရွည္ႀကီး ထားတယ္။ အကိုႀကီးသေဘာက်တာျမင္ၿပီး က်မေပ်ာ္လိုက္တာေလ။ အဲဒီဆံပင္ႀကီးကို က်မအရမ္းတန္ဘိုးထားခဲ့တာေပါ့။ က်မအိမ္အျပင္ သိပ္မထြက္ျဖစ္ဘူး။ တစ္ခါတစ္ခါ အကိုႀကီးက ညီမေလး လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ရေအာင္လို႔ေျပာရင္ က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ ၂-ေယာက္ လမ္းေလွ်ာက္ ထြက္ၾကတယ္။ က်မတို႔ ၂ ေယာက္ကို မျမင္ဖူးတဲ့သူေတြက သမီးရည္းစားေတြ မွတ္လို႔ ေနာက္မထြက္ျဖစ္ၾကေတာ့ဘူး။ အေမက နင္တို႔သူမ်ားေတြကို ငရဲလိုက္ေပး မေနနဲ႔တဲ့။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွစ္မ ၂ ေယာက္ကေတာ့ လူေတြကို အရူးလုပ္ရတာ ေပ်ာ္ေနၾကတာ။
ဒီလိုနဲ႔ အကိုႀကီး ၁၀-တန္းေအာင္ေတာ့ အေဖက အကိုႀကီးကို ကိုရင္၀တ္ၿပီး သူ႕ဆီလႊတ္ဖို႔ေျပာတယ္။ အေမတို႔ အကိုႀကီးကို ကိုရင္၀တ္ေပးၿပီး ထည့္လိုက္ ၾကတယ္။ အကိုႀကီးဘယ္လိုေနလဲ က်မမသိေပမဲ့။ က်မအားငယ္တယ္။ အေဖလည္း မရွိဘူး။ အကိုႀကီးလည္း မရွိဘူး။ က်မတစ္အား အားငယ္ခဲ့တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အကိုႀကီးနဲ႔ တစ္ခါတစ္ခါေတြ႕ရင္ အားငယ္ေၾကာင္း မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အကိုႀကီး စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာေပါ့။ ေမာင္ေလးလည္းရွိေသးေတာ့ ေမာင္ႏွစ္မ ၂-ေယာက္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ ျဖစ္ေအာင္ ေနလိုက္တယ္။
အကိုႀကီး မရွိတဲ့ ကာလေတြ က်မအိမ္အလုပ္ေတြလုပ္ရင္း အခ်ိန္ေတြ ကုန္မွန္းမသိကုန္လာတယ္။ အေရာင္းအ၀ယ္လည္း လုပ္တတ္လာတယ္။ နယ္ေတြဘာေတြ ေရာက္တယ္။ အကိုႀကီးက စိတ္မခ်ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ အကိုႀကီး စာသင္တိုက္သြားမယ္လုပ္ေတာ့ ညီမေလး နင္သီလရွင္၀တ္ပါ။ ငါစိတ္မခ်ဘူး ဆိုေတာ့ က်မေလ ေပ်ာ္သြားတာေပါ့။ တစ္ခ်က္မွ မျငင္းပဲ က်မ သီလရွင္ ၀တ္ပစ္လိုက္တယ္။
အကိုႀကီးရွိတဲ့ေလာက၊ အေဖရွိတဲ့ေလာကေပါ့ေလ။ က်မစိတ္ကူးထဲမွာ ေပ်ာ္ေနတာ။ လက္ေတြ႕က်ေတာ့ က်မ မ်က္ရည္ေတြပဲ ရေနပါေရာ့လား။ က်မ အံႀကိတ္ထားတယ္။ ဆက္ေလွ်ာက္မယ္။ အကိုႀကီးရွိတယ္။ အေဖရွိတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္နဲ႔ က်မအံတင္းတင္းႀကိတ္ထားခဲ့တယ္ေလ။ က်မ ပထမဆုေတြရတယ္။ အကိုႀကီးက က်မအတြက္ ဂုဏ္ယူလို႔။ က်မကလည္း အကိုႀကီးအတြက္ ဂုဏ္ယူလို႔ေပါ့။ ခဏေလးသာျဖစ္တဲ့ အေပ်ာ္ေလးေတြပါ။
အေဖဆံုးၿပီတဲ့။ က်မတို႔ ေမာင္ႏွမ ၂ ေယာက္ ေမာ္ကၽြန္းကို ျပန္ၾကတယ္။ အေဖ့ ျပာပံုေဘးမွာ က်မ မ်က္ရည္မက်ခဲ့ဘူး။ အကိုႀကီးကိုၾကည့္ေတာ့ အံႀကိတ္ ထားတာေတြ႕တယ္။ က်မငိုစရာမလိုဘူးေလ။ အေဖက သူေတာ္ေကာင္းႀကီးဥစၥာ။ ေကာင္းရာေရာက္မွာေပါ့။ က်မက အကိုႀကီးလို ခ်က္ခ်င္း မခံစားတတ္ဘူး။ ၾကာမွ ေတြးေတြးၿပီး လြမ္းနာက်တတ္တာ။ အကိုႀကီးက ခံစားၿပီးသြားရင္ အကုန္ေမ့သြားတတ္တယ္။ က်မကိုေတာင္ ေမ့ထားဘူးတယ္။ က်မက ၾကာမွႀကိတ္ခံစားရတာ။
အကိုႀကီး ႏိုင္ငံျခားထြက္သြားေတာ့ က်မဂုဏ္ယူေနတာ။ မၾကာပါဘူးေလ။ နာဂစ္၀င္ပါေရာလား။ အေမက သမီးအေမြကို လာယူဆိုလို႔ က်မ ေမာ္ကၽြန္းျပန္ေတာ့ေလ ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့ေန႔ပဲ နာဂစ္၀င္သြားၿပီ။ က်မ ရန္ကုန္ကေန သတင္းစံုစမ္းတယ္။ ေမာ္ကၽြန္းကို ေရာက္ေတာ့ အေမတို႔ ပါသြားၿပီတဲ့။ က်မငိုရမလား၊ ရယ္ရမလား။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဘာမွကို မသိခဲ့ေတာ့တာပါ။ ျဖစ္သြားၿပီးမွေတာ့ က်မ မ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ မိန္းခေလး သဘာ၀ အေမးအျမန္းေတြလုပ္တာေပါ့။ အေမ ေကာင္းရာေရာက္သြားၿပီလို႔ ၀င္ပူးလို႔သိလိုက္တယ္။ ဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ က်မေက်နပ္တယ္။ စိတ္သက္သာရာရသြားတယ္။
က်မမွာ ဘယ္သူမွမရွိေတာ့ဘူး။ အကိုႀကီးက ႏိုင္ငံျခားမွာ။ က်မ အကိုႀကီးကို လြမ္းရင္ေလ အင္တာနက္ကလဲ မသံုးတတ္ေတာ့ အကိုႀကီးရဲ႕ တပည့္မေလးကို ေခ်ာ့ၿပီး အကိုႀကီးနဲ႔ စကားေျပာဖို႔လုပ္ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါ ကံေကာင္းရင္ အကိုႀကီးနဲ႔ ဗီဒီယိုေျပာရတယ္။ က်မ ၀မ္းသာလိုက္တာေလ။ အကိုႀကီးက စိုစိုေျပေျပ နဲ႔ ၾကည့္လို႔အရမ္းေကာင္းေနတာ။ ဒါေပမဲ့ အကိုႀကီးရဲ႕ ဒုကၡေတြကို က်မ နားမလည္ခဲ့မိဘူး။ ေနာင္မွ အေမတို႔ နာဂစ္ထဲပါသြားခ်ိန္ အကိုႀကီး ဘယ္လိုခံစားခဲ့ ရလဲ က်မသိရေတာ့တယ္။ အကိုႀကီးကို က်မအရမ္းသနားေနမိတယ္။
အကိုႀကီးႏိုင္ငံျခားက ျပန္လာေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ က်မေပ်ာ္လိုက္တာ။ ၀မ္းသာအားရနဲ႔ အကိုႀကီးဆီ ပိုက္ဆံလွမ္းေတာင္းမိတယ္။ က်မတို႔ေက်ာင္းမွာ ေရရွားပါးတယ္ေလ။ အဲဒါ အကိုႀကီးကို ေရအတြက္ ၅-သိန္းလွမ္းေတာင္းတာ။ အကိုႀကီးက ငါစီးပြားထြက္ရွာေနတာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ နင္တို႔ရက္စက္တယ္တဲ့။ ငါဒီမွာ ရွိတာသံုးေနတာတဲ့။ က်မနားမလည္ခဲ့ဘူး။ အကိုႀကီးကို ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုေတာ့ အဆင္ေျပတယ္ထင္ထားတာေလ။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႏိုင္ငံျခားမွာေနတာ ေငြရမွာပဲလို႔ ထင္ထားတာ။ ေနာင္မွ အကိုႀကီးက ဟိုမွာ မ်က္ရည္နဲ႔ မ်က္ခြက္ျဖစ္ေနတာကိုးလို႔ သိလိုက္ရေတာ့ က်မရင္နာလိုက္တာေလ။
က်မ မငိုအားဘူး။ က်မမွာ ေတာင္းစရာ အမ်ိဳးမွမရွိတာ။ အကိုႀကီးပဲက်န္တဲ့ ဥစၥာ။ က်မဘယ္သူ႕ကို ေတာင္းရမလဲ။ က်မေတြးၾကည့္တယ္။ ငါဘယ္သူ႔ဆီ ေတာင္းမလဲေပါ့။ တစ္ေလာကလံုးမွာ ဘယ္သူမွမွ မရွိပဲ။ အကိုႀကီး တာ၀န္ရွိတာေပါ့လို႔ က်မထင္ခဲ့မိတယ္။ ေနာက္မွ က်မနားလည္သြားတာက အကိုႀကီးလည္း ငါ့လိုေတာင္းစရာလူမွ မရွိတာလို႔သိလိုက္တဲ့အခါ က်မ အကိုႀကီး အတြက္၀မ္းနည္းမိေတာ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အကိုႀကီးက က်မကို ပစ္မထားပါဘူး။ ႏိုင္ငံျခားကျပန္လာေတာ့ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ ၅-သိန္းေပးရွာတယ္။ အခုထိ အကိုႀကီးဘြဲ႕နဲ႔ ေရကန္မွာ ကမၸည္းထိုးထားဆဲပါ။ က်မ အကိုႀကီးေၾကာင့္ ေရရသြားၿပီေလ။ အကိုႀကီးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အကိုႀကီးက ေရဖန္ဆင္းရွင္ေလ။ ဟိုးငယ္ငယ္တုန္းကလည္း အကိုႀကီးက က်မရဲ႕ ထမင္းဖန္ဆင္းရွင္ေလ။
က်မမွာ ဒုကၡေတြေတြ႕ႀကံဳရေပမဲ့ က်မေလ ကိုယ့္ဒုကၡကို မစဥ္းစားအားဘူး။ အကိုႀကီး အဆင္မွေျပပါ့မလား။ အကိုႀကီး အစားအေသာက္ေရာ ေကာင္းေကာင္းမွ စားရပါ့မလား အၿမဲေတြးပူမိခဲ့တာ။ အကိုႀကီး အဆင္ေျပတယ္ဆို က်မဒုကၡေတြ အကုန္ေပ်ာက္ကုန္သလိုပဲ။ ဒါေပမဲ့ေလ က်မ အကိုႀကီးကို အၾကာႀကီး ေတြ႕ခ်င္တယ္။ ငယ္ငယ္ကလို စကားေတြအမ်ားႀကီး ေျပာခ်င္တယ္။ အခြင့္မရေတာ့ဘူး။ အကိုႀကီးကေျပာတယ္ ညီမေလး နင့္ဘ၀ကို နင္ေလွ်ာက္တတ္ေအာင္ေလွ်ာက္ပါတဲ့။ ငါ့မွာ နင့္ကိုပူေနရရင္ တရားလုပ္လို႔ မရဘူးတဲ့။ က်မေၾကာက္သြားတယ္။ အကိုႀကီး ငါ့ကိုပူေနရရင္ တရားအလုပ္ပ်က္ ေတာ့မွာလားေပါ့။ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဟုတ္တာပဲလို႔ေတြးမိတယ္။ အကိုႀကီးလည္း ဘ၀ကို ေတာ္ေတာ္တုိက္ပြဲ၀င္ခဲ့ရတယ္။ အကိုႀကီးေအးပါေစေလလို႔ က်မေျဖေတြး ေတြးၿပီး အကိုႀကီးကို ေအးခြင့္ေပးလိုက္ပါတယ္။ အကိုႀကီးကလည္း က်မအတြက္ ေထာက္ပံ့ေပးမဲ့ ေမြးစားမိဘေတြဆီအပ္လိုက္ပါတယ္။ က်မေက်နပ္ပါတယ္ေလ။ အကိုႀကီးက က်မအတြက္ ထမင္းမငတ္ေအာင္ စီစဥ္ေပးခဲ့ေသးတာပဲ။ က်မေက်နပ္တယ္။ တကယ္ေက်နပ္ပါတယ္။ က်မငိုခ်င္ေပမဲ့ အကိုႀကီး ေအးခ်မ္းေနတယ္ဆိုရင္ က်မမ်က္ရည္မက်ေတာ့ဘူး။ အကိုႀကီးကို ေအးခ်မ္းေစဖို႔ က်မရင့္က်က္ျပရမွာေပါ့။ က်မက်မဲ့မ်က္ရည္ေတြကို အကိုႀကီးရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈအတြက္ ေအးခဲေပးလိုက္ပါေတာ့မယ္။ မ်က္ရည္ေခ်ာင္းအျဖစ္ မစီးႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ ၀မ္းနည္းမႈကေတာ့ ေရခဲျမစ္အျဖစ္ ေရြ႕လ်ားေနရဆဲပါ။
ဆုေတာင္းတိုင္းသာျပည့္မယ္ဆိုရင္ က်မဆုေလးတစ္ခုပဲေတာင္းခ်င္တယ္။ တစ္ျခားေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ျဖစ္ေလရာဘ၀ အေဖတို႔ အေမတို႔ နဲ႔ ေစာေစာစီးစီး ေသကြဲမကြဲပါရေစနဲ႔။ အကိုႀကီးနဲ႔လည္း ရွင္ကြဲမကြဲပါရေစနဲ႔လို႔။ ဒါတစ္ခုတည္းေသာ က်မရဲ႕ ဆုေတာင္းပါ။
၀ဋ္ေၾကြးရွိရင္ ဒီဘ၀တင္ေၾကပါေစေတာ့...........................
မ်ိဳသိပ္ခဲ့ရေသာ ညီမေလးအတြက္
အရွင္သုစိတၱ (ေမာ္ကၽြန္း)
No comments:
Post a Comment