ဒါလည္း ၿပီးသြားမွာပါ

ဒါလည္း ၿပီးသြားမွာပါ
------------------

“ဖု႒ႆ ေလာကဓေမၼဟိ၊ စိတၱံယႆနကမၸတိ။”
ေလာကဓံတရား(၈)ပါးႏွင့္ ေတြ႕ၾကံဳရသည့္အခါ စိတ္ကို မတုန္မလႈပ္ေနႏုိင္ျခင္းသည္ “ျမတ္ေသာမဂၤလာ”မည္၏။

ဆင္းရဲ႕ခ်မ္းသာသဘာ၀၊ ေတြ႕ၾကံဳေနၾက လူတုိင္းေပ။ေကာင္းဆုိးႏွစ္တန္ အစုံတြဲလုိ႔၊ တလဲစီလွည့္ အၿမဲေန။ေလာကဓံႀကံဳ မၿဖံဳတမ္းေပါ့၊ မတုန္စမ္းနဲ႕ စိတ္ခုိင္ေစ။

တစ္ခါတုန္းက ျမတ္စြာဘုရားရွင္ဟာ “ေ၀ရဥၨ” ဆုိတဲ့ ပုဏၰားႀကီးရဲ႕ ပင့္ဖိတ္မႈအရ ေ၀ရဥၨာျပည္မွာ၀ါဆုိျဖစ္ပါတယ္။ တုိက္တုိ္က္ဆုိင္ဆုိင္ပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရား၀ါဆုိတဲ့ ႏွစ္မွာပဲေ၀ရဥၨာျပည္ဟာ “ဒုဗၻိကၡႏၲရကပ္” ဆုိက္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ လူေတြငတ္မြတ္ၿပီဆုိေတာ့ ရဟန္းေတြလည္း
ဆြမ္းခံလုိ႔မရေတာ့ပါဘူး။ အဆုိးထဲက အေကာင္းတစ္ခု၀င္လာတာကေတာ့
ဥတၱရာပထတုိင္းက ျမင္းကုန္သည္ေတြ ျမင္းငါးရာနဲ႔ ေ၀ရဥၨာျပည္မွာ တစ္၀ါတြင္းလုံးလာၿပီး စတည္းခ်တာပါပဲ။

ရဟန္းေတြဟာ ေ၀ရဥၨာျပည္ထဲမွာ ဆြမ္းခံဖုိ႔ အခက္အခဲေတြ႕ေတာ့ျမင္းကုန္သည္ေတြဆီသြားၿပီးဆြမ္းခံပါတယ္။ ျမင္းကုန္သည္ေတြကလည္း သဒၶါတရားမညံ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မုယာဆန္ၾကမ္းၾကမ္းကိုပဲ ေလာင္းႏုိင္ရွာပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား အပါအ၀င္ ရဟန္းေတြအားလုံးဟာ မုေယာဆန္ၾကမ္းၾကမ္းကိုပဲ ေန႔စဥ္ဘုဥ္းေပးေနရပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရား မုေယာဆန္ၾကမ္းကုိ ဘုဥ္းေပးေနရေတာ့ အရွင္ေမာဂၢလာန္က မၾကည့္ရက္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားဆီ ၀င္ေလွ်ာက္ရပါေတာ့တယ္။

●ျမတ္စြာဘုရား . . . ၀ရဥၨာျပည္ဟာ ဒုဗၻိကၡႏၲရကပ္ဆုိက္ၿပီး ရဟန္းေတြ
ဆြမ္းအခက္အခဲေတြ႕ေနရပါတယ္ဘုရား။ ေျမႀကီးရဲ႕ ေအာက္အျပင္မွာ ပ်ားသကာလုိခ်ိဳျမိန္တဲ့ “ေျမဆီေျမႏွစ္”ေတြ ရွိေနပါတယ္ဘုရား။ေျမႀကီးကို ဘုရားတပည့္ေတာ္ ေျပာင္းျပန္လွန္လုိက္ပါမယ့္ဘုရား။

●ခ်စ္သား ေမာဂၢလာန္ . . . ဒါဆုိ ေျမႀကီးထဲမွာ တည္ေနတဲ့ သတၱ၀ါေတြကို ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။

●ဘုရားတပည့္ေတာ္ လက္တစ္ဖက္ကို ေျမႀကီးဟန္ဖန္ဆင္းၿပီး၊
အဲဒီဖန္ဆင္းထားတဲ့ ေျမႀကီးေပၚမွာ ေနေစပါမယ္ဘုရား။

●ခ်စ္သား ေမာဂၢလာန္ . . .
“သင့္ဒါကို မႏွစ္သက္နဲ႔ ၊ ေဖာက္ျပန္ခ်င္ဆုိတဲ့
ေလာကဓံတရားကို သတၱ၀ါတုိင္းရၾကမွာပဲ။”

●“ဒါဆုိ ေျမာက္ကြၽန္းကို ဆြမ္းခံၾကရင္ေကာဘုရား။”

●“ခ်စ္သားေမာဂၢလာန္. . . သင့္ဒါလည္း မႏွစ္သက္ပါနဲ႔။

အရွင္ေမာဂၢလာန္က ဘယ္ေလာက္ပဲ ေလွ်ာက္ေလွ်ာက္ ျမတ္စြာဘုရားက လက္မခံခဲ့ပါဘူး။ ေလာကဓံဆုိးကို ေရွာင္လြဲခြင့္ရႏုိင္ေပမယ့္ ၊မေရွာင္လႊဲဘဲ တစ္၀ါတြင္းလုံး မုေယာဆန္ကိုပဲ သည္းခံဘုဥ္းေပးခဲ့ပါတယ္။

(ပါရာဇိကပါဠိေတာ္၊ ေ၀ရဥၨက႑။)

တန္ခုိးေတာ္ အနႏၲနဲ႔ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ ျမတ္စြာဘုရားေတာင္ ေလာကဓံ ႀကံဳရေသးတာဆုိေတာ့ သာမာန္လူသားေတြ ေလာကဓံတရားနဲ႔ ႀကံဳရတာ ဘာမွမေျပာပေလာက္ပါဘူး။ စာလည္းမဖြဲ႕ေလာက္ေတာ့ပါဘူး။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ေနရာ႒ာနတစ္ခုမွာ စာသင္ခြင့္ရဖုိ႔ေလး သြားေလွ်ာက္ျဖစ္ပါတယ္။ မရခဲ့ပါဘူး။ ထပ္ကံဆုိးခ်င္ေတာ့ အျပန္မွာ မုီးရြာခ်လုိက္တာ တစ္ကိုယ္လုံး ရႊဲစုိသြားပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ ေသခ်င္ေစာ္ကို နံသြားတာပါပဲ။ ဒီၾကားထဲစာေမးပြဲက ထပ္က်လုိက္ပါေသးတယ္။ အဲဒီရက္ေတြမွာ ေန႔တုိင္းနီးပါးကို စိတ္ဆင္းရဲေနခဲ့ရပါတယ္။ တစ္ခုကံေကာင္းသြားတာက စာေရးသူမွာ အေတြးတစ္ခု ခုိင္ခုိင္မာမာ ရွိေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီအေတြးကေတာ့ ၊
“ငါ စာေမးပြဲက်ေနလုိ႕ ဒီဒုကၡေတြခံစားေနရတာ၊ စာေမးပြဲ ေအာင္သြားရင္ အလုိလုိအဆင္ေျပသြားမွာပဲ။ ဒုကၡတစ္ခုဟာ အၿမဲေတာ့ တည္တံ့မေနပါဘူး။”
အေတြးပါ။ ဟုတ္လည္းဟုတ္ပါတယ္။
စာေမးပြဲ ေအာင္သြားေတာ့လည္း အစစ၊အရာရာ အဆင္ေျပသြားတာပါပဲ။

ဟုိတစ္ေလာဆီက ဆရာေဖျမင့္ရဲ႕“စာသမား၏ မွတ္စုမ်ား”ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကေလး ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။
တစ္ခါက ဘုရင္တစ္ပါးဟာ စိတ္ဆင္းရဲစရာေတြ႕ႀကံဳေနရလုိ႔
သူ႕ရဲအမတ္ပညာရွိေတြကို ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု ေရးသြင္းေစပါတယ္။ အဲဒီေဆာင္ပုဒ္ဟာ တုိလည္းတုိရမယ္။ ေအာင္ျမင္ေနတဲ့အခါမွာေရာ၊ နိမ့္ပါးေနတဲ့ အခါမွာေရာ သုံးစြဲႏုိင္ရမယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

မွဴးမတ္ပညာရွိေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိးဆက္သေပမယ့္ ဘုရင္ကသေဘာမက်ပါဘူး။ ေနာက္ဆုံးသမီးေတာ္က ေရးၿပီးဆက္သလုိက္မွ သေဘာက်သြားပါတယ္။

■သမီးေတာ္ ဆက္သတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္က 。。。
“This ,too , will pass. ဒါလည္းၿပီးသြားမွာပါ” တဲ့။

■အိႏၵိယႏုိင္ငံမွာ ပထမဦးဆုံး အဂၤလိပ္ဘုရင္ခံခ်ဳပ္လုပ္သြားတဲ့ ၀ါရင္ေဟစတင္း(စ္)ဟာ အဂၤလန္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါ သူ႔ရဲ႕ႏုိင္ငံေရးၿပိဳင္ဘက္ေတြက ဘုရင္ခံဘ၀က အာဏာအလႊဲသုံးစားလုပ္တယ္ဆုိၿပီး အမႈတင္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေဟးစတင္း(စ္)ဟာ သူ႔မွာအျပစ္မရွိဘူးဆိုတာ သိထားေပမဲ့ တရားရုံးမွာ ခုနစ္ႏွစ္တုိင္တုိင္ အခ်ိန္ကုန္၊ ေငြကုန္ အမႈရင္ဆုိင္ခဲ့ရပါတယ္တဲ့။

အဲဒီအမႈရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ခုနစ္ႏွစ္အတြင္း “ဒါလည္းျပီးသြားမွာပါ” ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးျမႇင့္တင္ခဲ့ရတာပါတဲ့။

ဒုကၡေတြ ဘယ္ေလာက္ေရာက္ေနေရာက္ေန၊ ဒါလည္းၿပီးသြားမွာျဖစ္လုိ႔ စိတ္တုန္လွဳပ္မသြားဖုိ႔နဲ႔ သုခေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈေတြနဲ႕ႀကံဳရတဲ့ အခါမွာလည္း ဒါလည္းၿပီးသြားမွာျဖစ္လုိ႔ သိပ္ၿပီးမာနေတြ ဘ၀င္ေတြ ျမင့္မေနဖုိ႔ သတိေပးထားတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးပါ။

ဆရာေဖျမင့္ ဒီစာအုပ္ကေလးကို လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ကသာ ေရးခဲ့ရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပါပဲလုိ႔ေတာင္ ေတြးျဖစ္ပါေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လည္းဆုိေတာ့ စာေရးသူက လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္က ဒုကၡမ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကံဳေတြ႔ေနရတာကိုး။

■တကယ္ေတာ့ ဒီေဆာင္ပုဒ္ကေလးက အဆုိးေလာကဓံနဲ႔ ၾကံဳရတဲ့ အခါမွသာ ႏွလုံးသြင္းရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အေကာင္းေလာကဓံေတြ႔ၾကံဳရတဲ့ အခါေတြမွာလည္း ေအာက္ေျခလြတ္မသြားဖုိ႔ သတိေပးေနတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ကေလးပါ။ "ဖု႒ႆေလာကဓေမၼဟိ စိတၱံယႆ နကမၸတိ" မဂၤလာအရလည္း အဆုိးေလာကဓံၾကံဳတဲ့အခါမွာေရာ၊ အေကာင္းေလာကဓံနဲ႕
ၾကံဳတဲ့အခါမွာေရာ စိတ္တုန္လွဳပ္မသြားဖုိ႔၊ စိတ္တုန္လွဳပ္မသြားေအာင္ ေနႏုိင္တာဟာ “မဂၤလာ” ျဖစ္ပါတယ္တဲ့။

ျမတ္စြာဘုရားက -
၁။ လာဘ = ရျခင္း။
၂။ အလာဘ = မရျခင္း။
၃။ ယသ = အေႁခြအရံရွိျခင္း။
၄။ အယသ = အေႁခြအရံမရွိျခင္း။
၅။ နိႏၵာ = ကဲ့ရဲ႕ခံရျခင္း။
၆။ ပသံသာ = ခ်ီးမြမ္းခံရျခင္း။
၇။ သုခ = ခ်မ္းသာျခင္း။
၈။ ဒုကၡ = ဆင္းရဲျခင္း ဆုိတဲ့

ေလာကဓံတရား(၈)ပါးကို ေလာကထဲမွာေနတဲ့ သတၱ၀ါတုိင္း တလွည့္စီၾကံဳရမယ္။ ၾကံဳရတဲ့အခါ စိတ္မတုန္လွဳပ္ဖုိ႔၊ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ ေလာကဓံတရားေတြနဲ႔ ဥပမာ သာဓကေတြျပၿပီး ေဟာထားေပးပါတယ္။

ပုထုဇဥ္ေတြဆုိေတာ့ အဆုိးေလာကဓံကို ဘယ္သူမွ မၾကံဳခ်င္ၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ၾကံဳလာရင္ စိတ္ညစ္မယ္။ ပုထုဇဥ္ပဲညစ္ေပါ့။ တစ္ေနရာမွာ ေသခ်ာထုိင္ၿပီး၊ ဒါမွမဟုတ္ ခုတင္ေပၚမွာ ေသခ်ာလွဲၿပီး အခ်ိန္ေလးလည္းသီးသန္႔ယူၿပီး အားရပါးရ ေက်နပ္ေအာင္ စိတ္ကို ညစ္ပစ္လုိက္ပါ။ ကိုယ္စိတ္တုိင္းက် စိတ္ညစ္ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုယ့္လုပ္စရာေလးေတြ ဆက္လုပ္ဖုိ႔ပါပဲ။ စိတ္ညစ္စရာလည္းညစ္၊ တစ္ေနတာ ကိုယ္လုပ္စရာရွိတာလည္းလုပ္ေပါ့။ အဓိကကေတာ့ စိတ္ညစ္စရာရွိေပမဲ့ တစ္ေနတာ ကိုယ့္လုပ္ရမယ့္အလုပ္ေတြ ပ်က္မသြားဖုိ႔ဘဲ အေရးႀကီးပါတယ္။ စိတ္ညစ္တဲ့အခါ အဲဒါ အေရးအႀကီးဆုံးပါပဲ။

ဘ၀မွာ ဘယ္ေလာက္ပဲ အဆုိးေလာကဓံေတြနဲ႔ပဲ ၾကံဳရၾကံဳရ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ အေကာင္း ေလာကဓံေတြနဲ႔ ၾကံဳရၾကံဳရတစ္ခ်ိန္ခ်ိန္က်ရင္ “ဒါလည္းၿပီးသြားမွာပါ” ပဲေလ။

ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ (ရေဝႏြယ္ -အင္းမ)
(အလင္းတန္းဂ်ာနယ္ ၂၁.၆.၂၀၀၄)

ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ - ရေ၀ႏြယ္ (အင္းမ) ၏ “မဂၤလာအေတြးမ်ား(၃၅)” ႏွာ ၂၃၂- ၂၃၇