ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရင္း ပါရမီျဖည့္မယ္
ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)
++++++++++++++++++++++
တစ္ခါတုန္းက ပါယာသိၿမဳိ႕စားနဲ႕ သူ႕တပည့္ ဥတၱရလုလင္ဆိုတာရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။
တစ္ေန႕ေတာ့ ပါယာသိၿမိဳ႕စားက စတုဒိသာအလွဴပြဲႀကီးတစ္ခုလုပ္ပါတယ္။ စတုဒိသာအလွဴပြဲႀကီးကို ေဝယ်ာဝစၥ ေဆာင္ရြက္ေပးရတဲ့သူ စီမံခန္႕ခြဲေပးရတဲ့သူက ဥတၱရလုလင္ပါ။ စတုဒိသာအလွဴပြဲမွာ ရဟန္း၊ ပုဏၰား၊ ခိုကိုးရာမဲ့၊ ခရီးသြား၊ ေတာင္းစားရသူ စသည္ေတြကိုအလွဴႀကီးေပးလွဴတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ေကြၽးတာက ပုန္းရည္ဟင္းရယ္ ဆန္ၾကမ္းထမင္းရယ္ပါ။ ဒါ့အျပင္ လာသမွ်ကို ခ်ည္ထည္အဝတ္ေတြ လည္း ေပးလွဴပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေတြ႕အထိ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခပ္ညံ့ညံ့ခ်ည္ထည္အဝတ္ေတြပါ။ ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ေဝယ်ာ ဝစၥကို ဦးေဆာင္ေဆာင္ရြက္ေပးေနရတဲ့ ဥတၱရလုလင္က အေတာ္ပဲစိတ္ပ်က္သြားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဥတၱရလုလင္က -
“ဒီေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ေပးရေသာကုသိုလ္ေၾကာင့္ ငါသည္ ပါယာသိၿမဳိ႕စားကို ဒီပစၥဳပၸန္ဘဝ၌သာ ေတြ႕ဆုံ ေပါင္းဆုံရ၍ ေနာက္ဘဝအဆက္ဆက္ မေတြ႕ဆုံ မေပါင္းဆုံရပါလို၏” လို႕ ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
ဥတၱရလုလင္ရဲ႕ ဆုေတာင္းစကားကို ပါယာသိၿမဳိ႕စားက တဆင့္စကားအရ ၾကားသိသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဥတၱရ လုလင္ကိုေခၚၿပီး “ဥတၱရ… သင္ကေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေပးရတဲ့ကုသိုလ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝေတြမွာ ‘ငါနဲ႕မဆုံရ ပါလို၏’ လို႕ ဆုေတာင္းတယ္ဆို” ဆိုၿပီး တိုက္ရိုက္ပဲေမးပါတယ္။ ဥတၱရလုလင္ကလည္း သူဆုေတာင္းတဲ့အတိုင္း ဟုတ္မွန္ေၾကာင္းဝန္ခံပါတယ္။
ပါယာသိၿမိဳ႕စားက အံၾသတဲ့ဟန္နဲ႕ “ဥတၱရ… ငါတို႕ဟာ ေကာင္းမႉကိုလည္းအလိုရွိတယ္၊ ေကာင္းမႉရဲ႕အက်ဳိး ကိုလည္း အလိုရွိတယ္မဟုတ္လား” လို႕ ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
ဥတၱရလုလင္ကေတာ့ စကားကို ျဖည္းျဖည္းနဲ႕ျပန္ေျဖပါတယ္။
“ၿမဳိ႕စား… ၿမဳိ႕စားရဲ႕အလွဴမွာ ပုန္းရည္ဟင္းရယ္ ဆန္ၾကမ္းထမင္းရယ္ကိုေပးလွဴတယ္။ အဲဒီထမင္းဟင္းကို ၿမဳိ႕စားက ေျခေထာက္နဲ႕ထိဖို႕အတြက္ေတာင္ အလိုရွိမွာမဟုတ္ဘူး၊ စားဖို႕အတြက္ဆိုတာေတာ့ ေျပာဖို႕ေတာင္မလို ေတာ့ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ အေတြ႕အထိၾကမ္းတမ္းတဲ့ ခ်ည္ထည္အဝတ္ေတြကို ေပးလွဴတယ္။ အဲဒီခ်ည္ထည္အဝတ္ေတြ ကိုလည္း ၿမဳိ႕စားအေနနဲ႕ ေျခေထာက္နဲ႕ေတာင္ထိခ်င္မွာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ္တိုင္ဝတ္ဖို႕ဆိုတာကေတာ့ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ဘူး” လို႕ အေၾကာင္းျပအေျဖစကားကို ျပန္ေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဒီေတာ့မွ ပါယာသိၿမဳိ႕စားက “ဥတၱရ… ဒါျဖင့္ရင္လည္းေကာင္းၿပီ၊ ငါစားတဲ့အစာ ငါဝတ္တဲ့အဝတ္ေတြကို သင့္ စိတ္ႀကဳိက္သာ ေပးလွဴပါေတာ့”လို႕ တဆင့္တက္ခြင့္ျပဳစကားေျပာလိုက္ပါတယ္။
ဥတၱရလုလင္ကလည္း တဆင့္တက္အခြင့္စကားရၿပီဆိုမွ အစားေကာင္း အဝတ္ေကာင္းေတြေပးလွဴတဲ့ စတုဒိ သာအလွဴပြဲႀကီးကို ျပန္စီစဥ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႕လွဴတာမဟုတ္ေပမယ့္ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကိုေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ တက္တက္ၾကြၾကြနဲ႕ လာသမွ်ဧည့္သည္ေတြကို ၿပဳံးၿပဳံးျပၿပီး လုပ္ပါေတာ့တယ္။
ပါယာသိၿမဳိ႕စားကေတာ့ ကိုယ့္အလွဴကို အရိုအေသမရွိသလို ကိုယ့္လက္နဲ႕ကိုယ္တိုင္ကိုင္တြယ္ၿပီးလည္း မလွဴပါဘူး။ ဥတၱရလုလင္ကသာ ကိုယ့္အလွဴမဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ရဲ႕ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကိုေတာ့ ရိုရိုေသေသနဲ႕ တန္ဖိုး ထားလုပ္ေတာ့တာပါ။
သက္တမ္းေစ့လို႕ကြယ္လြန္တဲ့အခါမွာ အလွဴရွင္ပါယာသိၿမိဳ႕စားက စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္မွာျဖစ္ရပါတယ္။ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူဥတၱရလုလင္ကေတာ့ ပါယာသိၿမဳိ႕စားထက္တဆင့္သာတဲ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာျဖစ္သြားရပါ ေတာ့တယ္။
(သုတ္မဟာဝါပါဠိေတာ္ ပါယာသိသုတ္၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၈၀)
အလွဴရွင္နဲ႕ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူတို႕ ေသလြန္တဲ့အခါ အလွဴရွင္ပါယာသိၿမဳိ႕စားက စတုမဟာရာဇ္နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ၿပီး ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူဥတၱရလုလင္ကေတာ့ အလွဴ႕ရွင္ထက္တဆင့္သာတဲ့ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာသြားျဖစ္ရတဲ့ သာဓကဝတၳဳေလးက ဒီေန႕ေခတ္ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေနတဲ့သူေတြ ပရဟိတလုပ္ေနတဲ့သူေတြအတြက္ တကယ့္အားက် အတုခိုးစရာေလးပါပဲ။
တကယ္ဆို သခၤ်ာသေဘာတရားအရတြက္မယ္ဆိုရင္ အလွဴရွင္က အခြင့္အေရးသာေနရမွာပါ။ ဘာက သခၤ်ာ သေဘာတရားကို ေျပာင္းလဲသြားသလဲဆိုေတာ့ စိတ္ေစတနာက အက်ဳိးေပးကိုခြဲပစ္လိုက္တာပါ။ ဒီေတာ့ စိတ္ထား တတ္ရင္ ထားတတ္သေလာက္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူေတြအတြက္ အခြင့္အေရးသာလြန္မႉေတြက ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ရွိေနတာပါ။
ေဝယ်ာဝစၥဆိုတာ ပါဠိစကားပါ၊ ျမန္မာလိုေျပာရင္ေတာ့ အမႉႀကီးအမႉငယ္ကို ေဆာင္ရြက္ေပးသူလို႕ အဓိပၸါယ္ ရပါတယ္။ ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသကေတာ့ သၿဂိဳဟ္ဘာသာဋီကာမွာ ေဝယ်ာဝစၥဆိုတာကို “မိဘစသည္တို႕ႏွင့္ ဂိလာနပုဂၢဳိလ္၊ အျခားမိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း၊ သီတင္းသုံးေဖာ္တို႕၏ အျပစ္ကင္းေသာကိစၥလုပ္ငန္း၌ တစ္စုံတစ္ခုအက်ဳိးကိုမေတာင့္တဘဲ ရိုးသားေသာစိတ္ျဖင့္ ကူညီေဆာင္ရြက္ေၾကာင္းေစတနာသည္ ေဝယ်ာဝစၥ” လို႕ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ျပထားပါတယ္။
ဆရာေတာ္ဖြင့္ျပထားတာေလးက က်စ္က်စ္လစ္လစ္ေလးနဲ႕ လိုရင္းအဓိပၸါယ္ကိုသိရသလို ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ေန သူတိုင္းအတြက္လည္း အလြတ္က်က္ထားရမယ့္ စာသားအဓိပၸါယ္ေလးပါ။ စာသားေလးကိုအလြတ္က်က္ထားၿပီး ဆရာေတာ့္ဖြင့္ဆိုခ်က္အတိုင္း ေဝယ်ာဝစၥလုပ္သြားရုံပါပဲ။
အဲဒီမွာ လိုရင္းကေတာ့ စိတ္ေစတနာေလးက အဓိကပါပဲ။ ပါဠိစကားလုံးျဖစ္ေနလို႕ ကိုယ္နဲ႕နည္းနည္းမ်ား အလွမ္းေဝးသလိုခံစားေနရရင္လည္း ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥအလုပ္ေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးေလးနဲ႕ ရိုရိုေသေသေလးလုပ္ လိုက္ဖို႕ပါပဲ။
တံျမက္စည္းလွဲေနရင္လည္း တံျမက္စည္းလွဲတာေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ ရိုရိုေသေသေလးလွဲဖို႕ပါ။ ပန္းကန္ ေဆးေနရင္လည္း ပန္းကန္ေဆးေနတာေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ ရိုရိုေသေသေလးေဆးလိုက္ဖို႕ပါပဲ။ က်န္တဲ့စိတ္ညစ္ စရာေတြ အကုသိုလ္ျဖစ္စရာေတြကို အာရုံမျပဳျဖစ္ဖို႕ပါ။ စိတ္ဆိုတာ အာရုံႏွစ္ခုယူလို႕မရတာဆိုေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ ေဝယ်ာဝစၥေလးကို ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႕ စိတ္စိုက္ထားလိုက္ရင္ က်န္တဲ့အာရုံေတြဆီ စိတ္ကမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ တနည္းအားျဖင့္ေျပာရရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥအလုပ္ေလးကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ၿပဳံးၿပဳံးေလးလုပ္ေနလိုက္ဖို႕ပါပဲ။ ေပ်ာ္ရုံတင္ မကဘဲ မ်က္ႏွာေလးကလည္းၿပဳံးေနရမွာပါ။ အဲဒီေပ်ာ္တဲ့စိတ္ ၿပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာေလးက ပစၥပၸန္ဘဝအတြက္တင္မကဘဲ သံသရာအတြက္ပါ မထင္မွတ္တဲ့ေကာင္းက်ဳိးေတြေပးေတာ့မွာပါ။
တကယ္လို႕ ကိုယ္ကမေပ်ာ္တဲ့စိတ္ မၿပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႕လုပ္ေနရင္ေတာ့ ေကာင္းက်ဳိးေတြက ထိထိေရာက္ ေရာက္မဟုတ္ဘဲ မေပ်ာ္မၿပဳံးနဲ႕တြဲအက်ဳိးပဲေပးေတာ့မွာပါ။ လိုရင္းကေတာ့ ေပ်ာ္-ၿပဳံး နဲ႕လုပ္ရမွာပါ။ ေပ်ာ္တဲ့စိတ္ ၿပဳံးတဲ့မ်က္ႏွာဟာ ေဝယ်ာဝစၥအေပၚ ကိုယ့္စိတ္ေစတနာ ဘယ္အထိျမင့္တက္ေနတယ္ဆိုတာ ျပသတဲ့သေကၤတပုံရိပ္ တစ္ခုပါပဲ။
တကယ္ျပည့္ျပည့္စုံစုံလုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ တစ္ေန႕တာေဝယ်ာဝစၥေတြၿပီးစီးလို႕ ညပိုင္းေရာက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာ သစ္ သြားတိုက္ၿပီး လက္အုပ္ကေလးခ်ီ “ဘုရားတပည့္ေတာ္ ယေန႕ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႉသည္ နိဗၺာန္၏အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ၊ ငါနဲ႕အတူေဝယ်ာဝစၥလုပ္သူအားလုံး ကိုယ္ဆင္းရဲကင္းၾကပါေစ၊ စိတ္ဆင္းရဲကင္းၾက ပါေစ၊ အစစအရာရာအဆင္ေျပၾကပါေစ၊ ယေန႕ေဝယ်ာဝစၥျပဳလုပ္ရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႉအဖို႕ဘာဂကို ဤဝန္းက်င္ တြင္ရွိၾကကုန္ေသာ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္အေပါင္းတို႕ႏွင့္ မျမင္အပ္ေသာသတၱဝါအေပါင္းတို႕အားလည္းေကာင္း၊ သံသရာအဆက္ဆက္က ယေန႕ယခုတိုင္ေတာ္စပ္ခဲ့ေသာ မိေဟာင္းဘေဟာင္း ေဆြေဟာင္းမ်ဳိးေဟာင္းတို႕အား လည္းေကာင္း အမွ်အမွ်ေပးေဝငွပါ၏၊ အမွ်အမွ်ယူေတာ္မူၾကပါ”လို႕ ဆုေတာင္းေမတၱာပို႕အမွ်ေဝလိုက္ပါဦး။ ဒါက ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကို တန္ဖိုးျမွင့္ပစ္လိုက္တာပါ။ အဓိကကေတာ့ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္တဲ့အခါ ဆုေတာင္း၊ ေမတၱာပို႕၊ အမွ်ေဝ (၃) ခ်က္ တြဲတြဲပါသြားဖို႕ပါပဲ။
အမွ်ေဝတဲ့အတြက္ အမွ်ေဝတဲ့ဒါနကုသိုလ္ထပ္ရသြားသလို နိဗၺာန္ကိုဆုေတာင္းတဲ့အတြက္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းမွန္ကိုတည့္မတ္ၿပီးသားျဖစ္သြားပါတယ္။ သာဓုေခၚခြင့္ရတဲ့နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္ေတြနဲ႕ မျမင္ရတဲ့ သတၱဝါေတြကလည္း အမွ်ေဝတဲ့ကိုယ့္ကို အခါအခြင့္သင့္ရင္သင့္သလို ကူညီေဖးမသြားဦးမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ ကိုယ္လုပ္တဲ့ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေလးက ဘဝတစ္ခုထဲက ေပ်ာ္စရာက်င့္စဥ္ေလးတစ္ခုျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။
တစ္ခုေတာ့ရွိပါတယ္၊ ေဝယ်ာဝစၥဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္းလုပ္ရတယ္ဆိုတာထက္ အမ်ားနဲ႕စုေပါင္းလုပ္ၾက ရတာမ်ားပါတယ္။ အမ်ားနဲ႕လုပ္ၿပီဆိုကတည္းက မတူညီတဲ့ခံစားမႉေတြကိုယ္စီရွိၾကမွာပါ။ ဒီေတာ့ ခံစားမႉမတူညီတဲ့ အတြက္ အဆင္မေျပမႉဆိုတာလည္းရွိလာေတာ့မွာပါ။ အဆင္မေျပမႉျဖစ္လာရင္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရတာ ကုသိုလ္အလုပ္ ဆိုေပမယ့္ ေပ်ာ္ရႊင္မႉရွိေတာ့မွာမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
တကယ္လို႕မ်ား အဲဒီလိုအဆင္မေျပမႉမ်ားျဖစ္လာခဲ့ရင္ “ငါ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရင္း ပါရမီျဖည့္ေနတာ၊ ငါ ေဝယ်ာ ဝစၥလုပ္ရင္း ပါရမီျဖည့္ေနတာ”လို႕ ေလးငါးေခါက္ေလာက္ရြတ္ၿပီး ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥအလုပ္ကေလးဆီ စိတ္ကိုပို႕ထားရ မွာပါ။ သတိပ႒ာန္ဝိပႆနာသေဘာတရားနဲ႕ေျပာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥအလုပ္ကေလးကို သတိကပ္ထား ရမွာပါ။ ဥပမာ တံျမက္စည္းလွဲေနရင္လည္း တံျမက္စည္းလွဲေနတာေလးကိုပဲ သတိကပ္ထားရမွာပါ။ ညပိုင္းေရာက္ ေတာ့လည္း ပုံမွန္လုပ္ေနက်အတိုင္း ဆုေတာင္း၊ ေမတၱာပို႕၊ အမွ်ေဝရမွာပါ။ ဒါဆိုရင္ စိတ္ခံစားမႉ မေက်နပ္မႉက ရာခိုင္ ႏႉန္းတစ္ခုအေနနဲ႕ ေလ်ာ့သြားပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီလိုမွမဟုတ္ဘဲ စိတ္ခံစားမႉကိုပဲအေျခခံၿပီး စိတ္ညစ္ေထးေထးနဲ႕ လုပ္ေနရင္ အက်ဳိးေပးကလည္း ညစ္ေထးေထးေလးျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္။
ကုသိုလ္ေကာင္းမႉေတြကို အတူတကြစုေပါင္းလုပ္ၾကရင္ ေနာက္ဘဝေတြမွာလည္း အတူတကြျပန္ဆုံၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ေနာက္ဘဝျပန္ဆုံၾကလို႕ စိတ္ေစတနာအားေလ်ာ္စြာ စိတ္ခံစားမႉအားေလ်ာ္စြာ အက်ဳိးေပးမႉကြဲျပားေနရင္ လည္း မေကာင္းပါဘူး။
မာဃလုလင္တို႕လို တက္ညီလက္ညီလုပ္ တက္ညီလက္ညီတာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာျပန္ဆုံ၊ တက္ညီလက္ညီ ျပန္ဆုံေတာ့လည္း ေပ်ာ္စရာႀကီးပါ။ ဒါေတာင္သူတို႕ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ၾကတာ သာသနာပကာလျဖစ္လို႕ နိဗၺာန္ဆိုတာ မသိေသးသလို ဝိပႆနာဆိုတာလည္းမသိေသးပါဘူး။ “လူေတြဟာ အေကာင္းႀကဳိက္တတ္တယ္၊ ငါတို႕လူေတြ ႀကိဳက္တတ္တဲ့အေကာင္းေလးေတြ လုပ္ၾကမယ္” ဆိုတဲ့စိတ္ေစတနာေကာင္းေလးနဲ႕ပဲ လုပ္သြားၾကလို႕ ေသလြန္တဲ့ အခါ တာဝတႎသာနတ္ျပည္မွာ အတူတကြျဖစ္ၾကရတာပါ။ ေခါင္းေဆာင္မာဃကေတာ့ သိၾကားမင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ေနာက္ ျမတ္စြာဘုရားပြင့္လာတဲ့အခါ ျမတ္စြာဘုရားတရားနာၿပီး ေသာတာပန္တည္သြားပါတယ္။ အတုခိုးအားက်စရာ အဖြဲ႕အစည္းေလးတစ္ခုပါပဲ။
ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္လုပ္တယ္ဆိုတာ သစ္ပင္စိုက္သလိုပါပဲ၊ ကုသိုလ္မ်ဳိးေစ့ခ်တဲ့သေဘာပါ။ သစ္ပင္ေပါက္ဖို႕ မ်ဳိးေစ့ခ်တဲ့အခါ ေပါက္ခ်င္လည္းေပါက္မယ္၊ မေပါက္ခ်င္လည္းမေပါက္ဘူး၊ ေပါက္ေပမယ့္လည္း ေညာင္နာနာ ေသး ေသးေကြးေကြးေလးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒါမွမဟုတ္ ထြားထြားႀကဳိင္းႀကိဳင္းေဝေဝဆာဆာ သတၱဝါအားလုံးကို ေအးခ်မ္းမႉေပးႏိုင္တဲ့ ေက်နပ္စရာအပင္ႀကီးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္လာမွာပါ။ စိုက္ပ်ဳိးသူရဲ႕ကြၽမ္းက်င္မႉနဲ႕ သဘာဝရာသီဥတု အေပၚမွာလည္းမူတည္ေနပါတယ္။
ဒီလိုပါပဲ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္တဲ့အခါ စိတ္ခံစားမႉတစ္ခုကိုအေျခခံၿပီး မေပ်ာ္မရႊင္နဲ႕လုပ္ေနရင္ ေနာက္ဘဝက် အက်ဳိးေတာ့ေပးပါရဲ႕ ေညာင္နာနာအက်ဳိးေပးေလးျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။
ကိုယ္က စာေပဗဟုသုတရွိထားသူတစ္ေယာက္အေနနဲ႕ ကိုယ့္ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ေလးကို စိတ္ေစတနာထား ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ၿပဳံးၿပဳံးၿပဳံးၿပဳံးနဲ႕လုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာက္ဘဝက်ရင္ ေကာင္းက်ဳိးစုံေဝျဖာေနတဲ့ ေက်နပ္ စရာဘဝတစ္ခုပိုင္ရွင္ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။
ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဘာသာေရးႏြယ္တဲ့ကိစၥမွတင္မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ်ားေကာင္းက်ဳိးျပဳတဲ့ အလုပ္မွန္သမွ် ေဝယ်ဝစၥကုသိုလ္ေတြခ်ည္းပါပဲ။ ဒါဆိုေဝယ်ာဝစၥေဘာင္လည္းမက်ဥ္းေတာ့ပါဘူး။ ေဘာင္အကန္႕ အသတ္မရွိတဲ့အတြက္ ေဝယ်ာဝစၥလုပ္ရတာလည္း က်ယ္က်ယ္ျပန္႕ျပန္႕နဲ႕ နယ္ပယ္က်ယ္သြားပါတယ္။
တကယ္လို႕မ်ား ကိုယ္ကအလွဴရွင္လည္းျဖစ္မယ္ ေဝယ်ာဝစၥကုသိုလ္ကို ကိုယ္တိုင္လည္းလုပ္မယ္ဆိုရင္ ေတာ့ အထူးကိုေျပာစရာမလိုေတာ့ပါဘူး။ ေကာင္းက်ဳိးအဆင့္ဆင့္ပါပဲ။
ဘာပဲေျပာေျပာေလ… ေဝယ်ာဝစၥလုပ္တဲ့အခါ စိတ္ေစတနာ သဒၶါေလးေတြထားၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ေလးနဲ႕ မ်က္ႏွာေလးက ၿပဳံးေနဖို႕ပါပဲေလ။
ရေဝႏြယ္ (အင္းမ)
စံေတာ္ခ်ိန္သတင္းစာ
၁၆၊ ၅၊ ၂၀၁၆။
