လူေတြမုန္းတဲ့အမွန္တရား

လူေတြမုန္းတဲ့အမွန္တရား
==================
ေလာကရဲ႕ အမွန္တရားေတြထဲမွာ လူေတြမုန္းတဲ့အမွန္တရားကေတာ့ ေသျခင္းတရား၊ မၿမဲျခင္းတရား၊ ဆင္းရဲျခင္းတရား နဲ႔ ကိုယ္မပိုင္ဘူးဆိုတဲ့ သေဘာတရား (အနတၱ) တရားပါပဲ။

ဘယ္ေတာ့မဆို ဒီစကားသံကိုၾကားရင္ က်င္စက္နဲ႔တို႔လိုက္သလို၊ ဆားနဲ႔ပက္လိုက္သလို ခံစားၾကပါတယ္။ ဒီစကားေျပာသူကိုလည္း တရားေဟာခ်ိန္ကလြဲလို႔ မႏွစ္ၿမိဳ႕တတ္ပါဘူး။

မပိုင္တာကို မပိုင္ပါဘူးလို႔ေျပာလဲ၊ မ်က္ႏွာမဲ့ကာရြဲ႕ကာနဲ႔ အျပစ္ျမင္တတ္ပါတယ္။ တရားဘယ္ေလာက္နာနာ အဲဒီတရားထဲကစကားေတြကို သူ႕ဘ၀ထဲကို ယူမသြားပါဘူး။

နားလည္တယ္ေျပာၿပီး မိုက္ၿမဲဆက္မိုက္ေနၾကတာပါပဲ။ အမွန္တရားႀကီးကို ျမင္ေနတာကေတာ့ မေသမခ်င္းဆက္မိုက္သြားဦးမယ္ဆိုတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ေလာကမွာ အျပစ္လုပ္သူေတြမ်ားေနတာ ေတြ႕ေနရလို႔ပါပဲ။

အျပစ္လုပ္ၿပီးရင္ အျပစ္ရဲ႕ဒဏ္ဆိုတာရွိတယ္၊ ပစၥဳပၸန္မွာလည္း ဒဏ္ရွိသလို၊ တမလြန္အထိ ဒဏ္ကလိုက္လာမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေၾကာက္သလားေမးရင္ မေၾကာက္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္ေျပာရတာလဲဆိုေတာ့ ျပစ္မွားသူေတြကို ေမးလိုက္ရင္၊ "ဘာမွားလို႔လဲ၊ ငါဘာလုပ္လို႔လဲ၊ ငါမွန္တာေျပာတာေလ။" ဆိုတာပဲ ေျပာပါလိမ့္မယ္။

နားမခံသာေအာင္ သူမ်ားစိတ္ထိခိုက္ေအာင္၊ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္၊ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေအာင္ ေျပာဆိုေစာ္ကားၿပီးလည္း "ဘာမွားလို႔လဲ" ဆိုတဲ့ စကားပဲၾကားရတတ္ပါတယ္။ မာန္တစ္အားတက္ၿပီး ေမာက္မာေနတာ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အထင္ေရာက္ေနတာပါ။

သူေစာ္ကားထားတာေတြ မ်ားေနေပမဲ့ ဘယ္ေတာ့မွ ေတာင္းပန္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူကေသတဲ့အထိ အျမင္မွန္ရမဲ့သူ မဟုတ္လို႔ပါပဲ။ စကားလံုး အရမ္းၾကမ္းပါတယ္။ စိတ္မထင္ရင္ ဘုန္းႀကီးကိုေတာင္ ေအာက္တန္းစားအဆင့္ေရာက္ေအာင္ ေျပာဆိုဆက္ဆံတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ ၀စီကံႀကီးကို သူက "ဘာမွားလို႔လဲ" ေျပာေနတုန္းပါပဲ။

တရားခံကေတာ့ တတ္ေရာင္ကား ထင္တစ္လံုးေရာက္ေနတာ၊ အတၱလႊမ္းေနတာပါ။ လူေတြနဲ႔ လိုက္ေလ်ာညီေထြမရွိတတ္ပါဘူး။ ပတ္၀န္းက်င္ကို အၿမဲေစာ္ကားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါ ကံေတြပဲေပါ့။

သူ ေသျခင္းတရားကို မျမင္ပါဘူး၊ မၿမဲျခင္းကို မျမင္ပဲ ဂုဏ္သာ ဘ၀ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဆင္းရဲျခင္းကိုမျမင္ပဲ သူတစ္ပါးကို လႊမ္းမိုးလိုမႈသာ ႀကီးစိုးေနပါတယ္။ ကိုယ္မပိုင္ဘူးဆိုတာကို မျမင္ပဲ၊ အခုထိ ဖန္တီးခ်င္ေနတုန္းပါ။ ကုရာနတၳိ ေဆးမရွိပါပဲ။

တရားသေဘာရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္အျမင္ေတြနဲ႔၊ အမွန္စကားကို နားခါးေနဆဲ၊ အမွန္တရားကို လက္မခံခ်င္ဆဲျဖစ္ေနတဲ့ အဲဒီသက္ရွိမ်ိဳးေတြဟာ အတၱအေမွာင္ဖုံးလႊမ္းခံေနရၿပီး ေသသည္အထိမိုက္သြားမွာပါပဲ လို႔ေျပာပါရေစေတာ့။

ပရိသတ္အားလံုး အဲလိုလူစားမျဖစ္ပါေစနဲ႔။

အရွင္သုစိတၱ (ေမာ္ကၽြန္း) ဆရာေတာ္
ေမတၱာျဖင့္ေရးသားသည္။