သူတို႔မို႔ ေျပာရက္လိုက္တာ

❝ သူတို႔မို႔ ေျပာရက္လိုက္တာ ❞
■■■■■■■■■■■■■■■
✍️စာေရးသူ - ဇာဏီ(ကံမ)✍️
▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬▬

မၾကာေသးမီ ကာလတစ္ခုေလာက္ကပါ။
အလြန္ဆံုးရွိမွ တစ္လႏွစ္လေလာက္
ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။
ပုလဲၿမိဳ႕သစ္မွာရွိတဲ့
အေဖတို႔ ရဟန္းခံထားတဲ့
ေက်ာမခင္းဘုန္းဘုန္းေလးထံကို အသြား
ၿမိဳ႕ပတ္ရထားေပၚ တက္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ
ကၽြန္ေတာ္တို႔ထိုင္ေနတဲ့
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ဘက္အျခမ္းက
ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္နဲ႔ ေျပာေနတဲ့
ေစ်းသည္(၃)ေယာက္ရဲ႕
အတိုင္အေဖါက္ညီညီနဲ႔ ေျပာေနတဲ့
သားေရးသမီးေရး လူမႈ့ေရးကိစၥအသံေတြက
မီးရထားသံကို လွြမ္းၿပီး နားထဲကို
တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ဝင္လာတာကို သိလိုက္တယ္။

ေနာက္မၾကာခင္
ေဘာက္ေထာ္ဘူတာေရာက္ေတာ့
ေဟာင္းႏြမ္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ သဃၤန္းကိုရံုျပီး
သပိတ္ကိုယ္စီ ကိုင္တက္လာတဲ့
ကိုရင္ေလး(၃)ပါးကို ေတြ႕လိုက္ရၿပီး
ကိုယ္ရင္(၃)ပါးအနက္
တစ္ပါးက အေပါက္ဝမွာ ထိုင္စီးၿပီး
ေနာက္(၂) ပါးက အေပါက္ဝမွာ
မတ္တပ္ရပ္ စီးေနတာကို ေတြ႕လိုက္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ မ်က္ေစာင္းထိုးမွာ
ထိုင္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္က
ကိုရင္ေလးေတြကို လွမ္းၾကည့္ၿပီး

" ကိုရင္အေပၚတက္စီး လိမ့္က်မယ္" လို႔
ေအာ္ေျပာလိုက္တာ ၾကားလိုက္တယ္။
ဂ႐ုဏာ ေဒါေသာနဲ႔ ေျပာလိုက္တဲ့ အသံဆိုတာ
သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။

အဲဒီမွာတင္ ခုနက
ေအာ္က်ယ္ေအာ္က်ယ္ေျပာေနတဲ့အထဲက
မိန္းမႀကီးႀကီးတစ္ေယာက္က ကိုရင္ကို
လွမ္းသတိေပးတဲ့အမ်ိဳးသမီးကို ၾကည့္ရင္း

"ေျပာမရ၊ ဆိုမရ
ဘယ္လို ကိုရင္ေတြလည္း မသိဘူး၊
ေနပါေစ မေျပာနဲ႔၊ လိမ့္က်ေစျခင္တယ္၊
တစ္ခုခုျဖစ္မွ မွတ္မယ္" လို႔-
ေျပာသံၾကားလိုက္တယ္။

အဲဒီမွာတင္ တဆက္တည္း
ေနာက္တစ္ေယာက္က ေျပာျပန္တယ္။

"တို႔အိမ္နားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာဆိုလည္း
ကိုရင္ေတြက အရမ္းေဆာ့
ညေနဆို ေဘာလံုးကန္နဲ႔
ၾကည္ညိဳဖို႔ တစက္မွမေကာင္းဘူးေအ" လို႔
ေျပာျပန္တယ္။

ေနာက္တစ္ေယာက္က ထပ္ေျပာျပန္တယ္၊

"ငါကေတာ့ ငါ့ဆိုင္လာအလွဴခံတဲ့
ဘယ္လိုဘုန္းႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္၊
ကိုရင္၊ မယ္သီလပဲျဖစ္ျဖစ္၊
လုပ္စားကိုင္စားႏိုင္ပါရက္နဲ႔ ေယာဂီဝတ္ဝတ္ၿပီး
လာအလွဴခံလို႔ကေတာ့-
မၾကည္ညိဳေတာ့ဘူးဆိုရင္
လွဴကိုမလွဴဘူးလို႔ ေျပာရင္း
တံတားေလးဘူတာအေရာက္မွာေတာ့
ကတိုက္က႐ိုက္ ဆင္းသြားတာေတြ႕လိုက္တယ္။

သူတို႔မို႔ ေျပာရက္တယ္•••

သာသနာ့ဝန္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြ
သာသနာ့အာဇာနည္ အေက်ာ္အေမာ္
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြဆိုတာ
ငယ္စဥ္ကာလမွာ ကိုရင္ေလးေတြဘဝနဲ႔
သေႏၶတည္ခဲ့ရတာပါ။

ငယ္ရြယ္တဲ့အေလ်ာက္ သာသနာ့ေဘာင္မွာ
ေပ်ာ္ေအာင္ထားၿပီး အလြန္ဆိုးရြားတဲ့
အျပစ္အနာအဆာက လြဲလို႔
တစ္ခ်ိဳ႕ကိစၥေတြမွာ မသိမသာ လစ္လ်ဴ႐ႈျပီး
စာသင္ စာအံနဲ႔ ေလ့က်င့္ ျပဳစုေပးခဲ့ရတာပါ။

ဒီလိုနဲ႔ အသက္အရြယ္ အပိုင္းအျခားအလိုက္
ရင့္က်က္လာတဲ့အရြယ္မွာေတာ့-
"သာသနာ့ေဘာင္မွာ
ငါေနတာပဲဆိုတဲ့ အသိ ဝင္လာေအာင္"
ဆရာေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ဆံုးမစကားက
ဦးေဏွာက္ထဲအထိ ႐ိုက္သြင္းၿပီးသား
ျဖစ္သြားတာပါ။

ဒါနဲ႔ပဲ အသက္(၂၀) ျပည့္လို႔ ရဟန္းခံၿပီး
ရဟန္းျဖစ္သြားတဲ့အခါမွာေတာ့
ပိုၿပီး တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္လာေတာ့တာပါပဲ။

သာသနာေတာ္ႀကီး
မကြယ္မေပ်ာက္ အဓြန္႔ရွည္ေအာင္
ေစာင့္ေရွာက္ေနတာ
တကယ္ေတာ့ ကိုရင္ဘဝနဲ႔
သေႏၶတည္ခဲ့ၿပီးမွ ျဖစ္လာၾကတဲ့
ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြရဲ႕ ေက်းဇူးပါ။
သိပ္ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္။

သူတို႔မို႔ ေျပာရက္တယ္•••

မၾကည္ညိဳရင္ မလွဴဘူးတဲ့...
အထိုက္အေလ်ာက္ မွန္ပါတယ္။
ၾကည္ညိဳမွလည္း လွဴျခင္စိတ္ရွိတာပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒီေနရာမွာ ႏွလံုးသြင္းဘို႔လိုတာက
အလွဴခံရွိမွ အလွဴထေျမာက္တယ္ဆိုတာ
သေဘာေပါက္ဖို႔ လိုသလို
အလွဴခံဆိုတဲ့ေနရာမွာလည္း
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေရြး
တိရစၧာန္ေလးေတြကအစ
လွဴတတ္တဲ့ သဒၵါစိတ္ ေမြးတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။

ဘုရားအေလာင္းေတာ္
ေဝႆႏၲရာမင္းဘဝမွာေတာင္
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္မေရြး
လွဴခဲ့တဲ့ သာဓကေတြ ရွိခဲ့ဘူးတာေတြကို
သတိရဖို႔ လိုပါတယ္။
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ အလိုက္
အက်ိဳးေပးကြာျခားတာလည္း မွန္ပါတယ္။

ၾကည္ညိဳဖြယ္မရွိတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတြရဲ႕
အလွဴခံနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ
ကိုယ့္ဘက္က လွဴႏိုင္တဲ့ အလွဴမ်ိဳး ျဖစ္ေနရင္
"သံဃႆ ေဒမ" ဆိုၿပီး
သံဃာကို ရည္စူး လွဴလိုက္ရင္လည္း
အခ်ည္းအႏွီး မျဖစ္ဘူးဆိုတာလည္း
နားလည္ဖို႔ လိုပါတယ္။

သူတို႔မို႔ ေျပာရက္တယ္•••

ကိုယ္မၾကည္ညိဳလို႔ မလွဴျခင္လည္း
ေနလို႔ရပါတယ္။
တဖက္သားရဲ႕အလွဴကို ပိတ္ဆို႔သြားေစတဲ့
စကားေတြ ေျပာေနတယ္ဆိုတာ
တန္ဘိုးမသိတဲ့ လူေတြရဲ႕
စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ စကားေတြပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး

"တန္ဘိုးသိမွ တန္ဘိုးရွိတယ္" ဆိုတဲ့
စကားကို ျပန္သတိရလိုက္မိရင္း•••

ဓမၼမိတ္ေဆြေတြအေနနဲ႔လည္း
အလွဴခံရွိမွ အလွဴအထေျမာက္တယ္ဆိုတာ
သေဘာေပါက္ၿပီး-
အယုတ္ အလတ္ အျမတ္ မေရြး
လွဴဒါန္းတတ္ဖို႔နဲ႔
မိမိစိတ္အစဥ္မွာ မၾကည္ညိဳလို႔
လွဴျခင္စိတ္မရွိရင္ေတာင္
သူတဖက္သား အလွဴပ်က္ေအာင္
ေျပာဆိုပိတ္ပင္တာမ်ိဳး မျဖစ္မိေစဖို႔
သတိထားဆင္ျခင္ႏိုင္ပါရန္
ရင္ထဲက ေမတၱာမ်ားစြာနဲ႔
တိုက္တြန္းလိုက္ရပါေတာ့သည္။ ။

✍️စာေရးသူ - ဇာဏီ(ကံမ)✍️

🏮အေမွာင္ေပ်ာက္၍ အလင္းေရာက္ပါေစ။🏮