ဘုရားကို ဘာေၾကာင့္ ရွိခိုးရသလဲ
◽◾◽◾◽◾◽◾◽◾
အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ
◽◾◽◾◽◾◽◾◽◾
အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ
ဘုရားရွင္ဟာ မိမိဆႏၵအေလ်ာက္ ဘုရားျဖစ္ ေအာင္ က်င့္တယ္။ ဘုရားျဖစ္ၿပီးေနာက္ ပရိနိဗၺာန္ျပဳ သြားၿပီး ျဖစ္တယ္။ ဒီအတြက္ အျခားသူေတြက ဘာရိွခိုးဦးခ်ေနစရာ လိုသလဲလို႔ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ ေတြးေခၚေျပာဆိုတတ္ၾကပါတယ္။
ရိွခိုးဦးခ်သင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီထဲက အမ်ားနားလည္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ေျပာရ ရင္ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူး တရားေတြဟာ သတၱ၀ါေတြအေပၚ ေျပာမကုန္ေအာင္ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းပါတယ္။ ဘုရားတစ္ဆူရဲ႕ ရိွခိုးဦးခ် ထုိက္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္, ေက်းဇူးေတာ္ေတြကို အျခားဘုရား တစ္ဆူက တစ္သက္လံုး ေဟာေတာ္မူေပမဲ့ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မရိွဘူးလို႔ က်မ္းဂန္ေတြမွာ ျပဆိုထားပါတယ္။
ေက်းဇူးတရားကို အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲၿပီး ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ လက္ရိွဘ၀တစ္ပိုင္း၊ တမလြန္သံသရာ တစ္ပုိင္းႏွင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးတစ္ပုိင္းပါ။
လက္ရိွဘ၀အေနႏွင့္ -
ဒါက ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အႀကံ အစည္ (ကုသိုလ္တရား)၊ ဒါက မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အႀကံအစည္ (အကုသိုလ္တရား)လို႔ ကုသိုလ္,အကုသိုလ္တို႔ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြ။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ဳိး၊ ဒါက အကုသိုလ္ရဲ႕ အျပစ္လို႔ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ဳိးအျပစ္ေတြ။ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္ အားေလ်ာ္စြာ သတ္ၱ၀ါေတြ က်င္လည္ရတဲ့ ေအာက္ဆံုး အ၀ီစိ၊ အထက္ ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ ဘံုဘ၀ေတြ။ ဒါေတြကို ဘုရားရွင္ ေဟာျပေတာ္မူလို႔ သတၱ၀ါေတြ သိၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳိ႕က ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို မိဘဘိုးဘြား, ဆရာသမားေတြ ေျပာျပလို႔ သိရတာပါလို႔ ေစာဒကတက္ ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမား ေတြဟာ ကိုယ္တုိင္ ထိုးထြင္းသိလို႔ ေျပာႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာညႊန္ျပမႈေၾကာင့္ သိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဆီက တစ္ဆင့္သိရလို႔ ေျပာျပႏုိင္, ဆံုးမႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြကိုသိေတာ့ ဘယ္လိုအက်ဳိးရိွသလဲလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။ အကုသိုလ္ကိုသိ၊ အကုသိုလ္အျပစ္ကို ျမင္ေတာ့ အကုသိုလ္လုပ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္လာပါတယ္။ အကုသိုလ္အျပစ္ကို ခံယူရမွာေၾကာက္လို႔ အကုသိုလ္ ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကဥ္လာတတ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ကိုသိ၊ ကုသိုလ္အက်ဳိးကိုျမင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေရးမွာ ထႂကြႏိုးၾကား လာတတ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္အက်ဳိးကို ခံယူရမွာသိလို႔ ကုသိုလ္ေရးကို ရွာေဖြလုပ္တတ္လာပါတယ္။
အကုသိုလ္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္တာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀မွာ မိမိ,သူတစ္ပါး ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး မွ လြတ္ကင္းရပါတယ္။ ေဘးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ရန္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ လြတ္ကင္းရပါတယ္။ ကုသိုလ္မႈ ကိုျပဳလုပ္တာေၾကာင့္ ေလာကီ,ေလာကုတ္ၱရာ ေကာင္းက်ဳိးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံစားရ ပါတယ္။ ဒီအက်ဳိးတရားေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာ ညႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး လက္ရိွဘ၀မွာ ခံစားၾကရတဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
တမလြန္အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ -
မိဘဘိုးဘြားေတြက ေရႊ၊ ေငြ၊ စိန္၊ ေက်ာက္စတဲ့ ပစ္ၥည္းဥစ္ၥာအေမြေတြ တစ္သက္လံုး သံုးမကုန္ ျဖဳန္း မကုန္ေအာင္ ေပးႏုိင္တယ္ထားဦးေတာ့၊ ဆရာသမား ေတြက ေလာကအလယ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနႏုိင္ ေအာင္ ပညာရပ္ေတြ ဘက္စံုသင္ေပးတယ္ပဲ ထားဦး ေတာ့။ ဒါေတြဟာ တစ္ဘ၀ တစ္သက္စာသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေနာင္ဘ၀ သံသရာတုိင္ေအာင္ ဒီပစၥည္းဥစၥာ, ဒီအသိပညာေတြကို တစ္ခုမွ ယူသြားလို႔ မရပါဘူး။
ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီလိုပစ္ၥည္းဥစၥာ,ဒီလိုအသိပညာ ေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူသြားႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း ေတြကို ညႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀, လိုခ်င္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရယူႏုိင္ဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္း မ်ားစြာကို အေသးစိတ္ညႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒီညႊန္ၾကား ခ်က္ေတြအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သံုးၾကသူေတြဟာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ အသိပညာေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူေဆာင္ ႏုိင္ၾကပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀, လိုခ်င္တဲ့အက်ဳိးတရား ေတြကို ရယူႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး သံသရာမွာ ခံစား ၾကရတဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ေျပာရရင္ -
သတၱ၀ါေတြ ဘ၀အျပစ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ ဖုိ႔၊ ဘ၀ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းေအာင္ က်င့္ႀကံ အားထုတ္တတ္ဖို႔ နည္းလမ္းမ်ားစြာကို ဘုရားရွင္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းေတြအတုိင္း လိုက္နာၾကလို႔ ဘ၀၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾက သူေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ရိွ လုိက္နာ က်င့္ႀကံၾကဆဲလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာင္လည္း လုိက္နာက်င့္ႀကံၾကဦးမွာပါ။
ဒီေတာ့ ယခုဘ၀၊ ေနာင္သံသရာႏွင့္ ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပါ မိမိအေပၚ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုး ပုဂ္ၢဳိလ္ကို ညႊန္ျပပါဆိုရင္ ဘုရားရွင္ကိုသာ ျပရပါလိမ့္ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္စရာမရိွတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါက ေက်းဇူးခံပုဂ္ၢဳိလ္ အားလံုးအတြက္ သိမ္းႀကဳံးေဖာ္ျပျခင္းပါ။
သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘ၀ရပ္တည္မႈတစ္ခုလံုးဟာ ဘုရားရွင္ကို မွီခိုၾကရတာ ပါ။ တစ္ပါးတည္းအေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု အေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအံု ေနရာထုိင္ခင္း ႀကီးက်ယ္ပါေစ၊ စားေသာက္ ဖြယ္ရာ ျပည့္စံုပါေစ၊ အ၀တ္အထည္ေပါမ်ားပါေစ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးပစၥည္းျပည့္စံုပါေစ၊ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ဘုရားရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာ တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ အတိတ္ကံ, ပစၥဳပၸန္လုပ္ရပ္ ပါသင့္သေလာက္ပါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ကို အမွီျပဳ ျဖစ္ေပၚ လာတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို သတိရေစ ခ်င္လို႔ ပဌမ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ““စိန္ နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါးမွာေျပာင္ တပည့္ေမာင္ တို႔ မေထာင္နဲ႔”” လို႔ အသိေပး ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
နားမွာဆင္ထားတဲ့ စိန္နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါး ကေလး ျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း ျဖစ္ေနတာကို ပါးက စိန္နားကပ္ ရဲ႕ ေက်းဇူးကိုမျမင္ဘဲ ငါ့ဘာသာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖဴေဖြး၀င္းအိေနတာပါလို႔ မာနမေထာင္သင့္သလို၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြလည္း ေနေရး၊ ၀တ္ေရး၊ စားေသာက္ေရးစတဲ့ အရာေတြ ျပည့္စံုေပါ မ်ားေနတာ ကိုယ့္အစြမ္းအစထင္ၿပီး မာနမေထာင္မိဖို႕။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္လို႔ သိဖို႔၊ ဘုရားေက်းဇူးကို သတိရဖို႔ ဆံုးမတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။
အသိပညာပိုင္း၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပိုင္းေတြမွာ ေတာ့ ဘုရားေက်းဇူးႀကီးမားမႈကို အထူးေျပာစရာ မလို ပါဘူး။ အားလံုး ဘုရားရွင္ကို မွီခိုအားထားၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေက်းဇူးကို အေျခခံၿပီး ဘ၀ရပ္တည္ ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိႏွင့္တကြ သတၱ၀ါေတြအေပၚ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကို အနည္းဆံုး တစြန္းတစ ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကဳိးစားသင့္ပါတယ္။ တစြန္းတစ ျမင္တတ္ရင္ပဲ ဘုရားရွင္ကို သတိရတုိင္း၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္, ေစတီေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရတုိင္း ရိွမခိုး ဦးမခ်ဘဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ရိွခိုးမ၀, ဦးခ်မ၀ျဖစ္ လာမွာပါ။ ရိွခိုးဦးခ်ေနရတာကို ၾကည္ႏူးမဆံုး ျဖစ္လာ မွာပါ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အခ်ိန္မရလို႔ ျဖစ္ေစ, အျခား အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ဘုရားဆီ အာ႐ံုမေရာက္ ဘဲ ၀တ္ေက်႐ံု ရိွခိုးတဲ့ အေလ့အထ ရိွေကာင္းရိွႏုိင္ေပမဲ့ မိမိရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တစြန္းတစ သိျမင္ လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀တ္ေက်႐ံု ရိွခိုးတဲ့အက်င့္ လံုး၀ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ တစ္စြန္းတစ္စထက္ပိုၿပီး ဘုရား ေက်းဇူးကို သိျမင္လာေလ ပုိၿပီး ရိွခိုးဦးခ်လို႔ မ၀ေလ ျဖစ္လာမွာပါ။
ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ရိွခိုးရသလဲဆိုတဲ့ အေမးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျဖရရင္ လက္ရိွဘ၀အေရး၊ ေနာင္သံသရာ အေရးႏွင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးေတြမွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြဟာ သတၱ၀ါေတြအေပၚ မ်ားျပား လြန္းပါတယ္။ အျခား ဘယ္လူ, ဘယ္နတ္, ဘယ္ျဗဟၼာ, ဘယ္လိုပုဂ္ၢဳိလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကမွ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို မႏႈိင္းယွဥ္၀ံ႔ေအာင္ ဘုရားေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါတယ္။ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကို ရိွခိုးဦခ် ကန္ေတာ့ ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရိွခိုးဦးခ်သင့္တဲ့ အေၾကာင္းေတြက အမ်ားႀကီးပါ။ ဒီထဲက အမ်ားနားလည္တဲ့ အေၾကာင္းတစ္ခုကို ေျပာရ ရင္ အႏႈိင္းမဲ့ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္လို႔ပါပဲ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူး တရားေတြဟာ သတၱ၀ါေတြအေပၚ ေျပာမကုန္ေအာင္ ႀကီးမားမ်ားျပားလြန္းပါတယ္။ ဘုရားတစ္ဆူရဲ႕ ရိွခိုးဦးခ် ထုိက္တဲ့ ဂုဏ္ေတာ္, ေက်းဇူးေတာ္ေတြကို အျခားဘုရား တစ္ဆူက တစ္သက္လံုး ေဟာေတာ္မူေပမဲ့ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မရိွဘူးလို႔ က်မ္းဂန္ေတြမွာ ျပဆိုထားပါတယ္။
ေက်းဇူးတရားကို အပိုင္းသံုးပိုင္းခြဲၿပီး ေျပာခ်င္ ပါတယ္။ လက္ရိွဘ၀တစ္ပိုင္း၊ တမလြန္သံသရာ တစ္ပုိင္းႏွင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးတစ္ပုိင္းပါ။
လက္ရိွဘ၀အေနႏွင့္ -
ဒါက ေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အႀကံ အစည္ (ကုသိုလ္တရား)၊ ဒါက မေကာင္းတဲ့အျပဳအမူ, အေျပာအဆို, အႀကံအစည္ (အကုသိုလ္တရား)လို႔ ကုသိုလ္,အကုသိုလ္တို႔ရဲ႕ ကြဲျပားျခားနားခ်က္ေတြ။ ဒါက ကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ဳိး၊ ဒါက အကုသိုလ္ရဲ႕ အျပစ္လို႔ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္ရဲ႕ အက်ဳိးအျပစ္ေတြ။ ကုသိုလ္, အကုသိုလ္ အားေလ်ာ္စြာ သတ္ၱ၀ါေတြ က်င္လည္ရတဲ့ ေအာက္ဆံုး အ၀ီစိ၊ အထက္ ဘ၀ဂ္တုိင္ေအာင္ ဘံုဘ၀ေတြ။ ဒါေတြကို ဘုရားရွင္ ေဟာျပေတာ္မူလို႔ သတၱ၀ါေတြ သိၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အခ်ဳိ႕က ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကို မိဘဘိုးဘြား, ဆရာသမားေတြ ေျပာျပလို႔ သိရတာပါလို႔ ေစာဒကတက္ ႏုိင္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မိဘဘိုးဘြား ဆရာသမား ေတြဟာ ကိုယ္တုိင္ ထိုးထြင္းသိလို႔ ေျပာႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာညႊန္ျပမႈေၾကာင့္ သိၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားရွင္ဆီက တစ္ဆင့္သိရလို႔ ေျပာျပႏုိင္, ဆံုးမႏုိင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါေတြကိုသိေတာ့ ဘယ္လိုအက်ဳိးရိွသလဲလို႔ ေမးစရာရိွပါတယ္။ အကုသိုလ္ကိုသိ၊ အကုသိုလ္အျပစ္ကို ျမင္ေတာ့ အကုသိုလ္လုပ္ရမွာ ေၾကာက္တတ္လာပါတယ္။ အကုသိုလ္အျပစ္ကို ခံယူရမွာေၾကာက္လို႔ အကုသိုလ္ ဆိုရင္ ေရွာင္ၾကဥ္လာတတ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္ကိုသိ၊ ကုသိုလ္အက်ဳိးကိုျမင္ေတာ့ ကုသိုလ္ေရးမွာ ထႂကြႏိုးၾကား လာတတ္ပါတယ္။ ကုသိုလ္အက်ဳိးကို ခံယူရမွာသိလို႔ ကုသိုလ္ေရးကို ရွာေဖြလုပ္တတ္လာပါတယ္။
အကုသိုလ္မႈကို ေရွာင္ၾကဥ္တာေၾကာင့္ မ်က္ေမွာက္ ဘ၀မွာ မိမိ,သူတစ္ပါး ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ အမ်ဳိးမ်ဳိး မွ လြတ္ကင္းရပါတယ္။ ေဘးအမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ရန္အမ်ဳိးမ်ဳိးမွ လြတ္ကင္းရပါတယ္။ ကုသိုလ္မႈ ကိုျပဳလုပ္တာေၾကာင့္ ေလာကီ,ေလာကုတ္ၱရာ ေကာင္းက်ဳိးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ခံစားရ ပါတယ္။ ဒီအက်ဳိးတရားေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေျပာ ညႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး လက္ရိွဘ၀မွာ ခံစားၾကရတဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
တမလြန္အေနႏွင့္ ေျပာရရင္ -
မိဘဘိုးဘြားေတြက ေရႊ၊ ေငြ၊ စိန္၊ ေက်ာက္စတဲ့ ပစ္ၥည္းဥစ္ၥာအေမြေတြ တစ္သက္လံုး သံုးမကုန္ ျဖဳန္း မကုန္ေအာင္ ေပးႏုိင္တယ္ထားဦးေတာ့၊ ဆရာသမား ေတြက ေလာကအလယ္ တင့္တင့္တယ္တယ္ ေနႏုိင္ ေအာင္ ပညာရပ္ေတြ ဘက္စံုသင္ေပးတယ္ပဲ ထားဦး ေတာ့။ ဒါေတြဟာ တစ္ဘ၀ တစ္သက္စာသာ ျဖစ္ပါ တယ္။ ေနာင္ဘ၀ သံသရာတုိင္ေအာင္ ဒီပစၥည္းဥစၥာ, ဒီအသိပညာေတြကို တစ္ခုမွ ယူသြားလို႔ မရပါဘူး။
ဘုရားရွင္ကေတာ့ ဒီလိုပစ္ၥည္းဥစၥာ,ဒီလိုအသိပညာ ေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူသြားႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္း ေတြကို ညႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀, လိုခ်င္တဲ့ ေကာင္းက်ဳိးအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ရယူႏုိင္ဖို႔ နည္းလမ္းေပါင္း မ်ားစြာကို အေသးစိတ္ညႊန္ျပေတာ္မူပါတယ္။ ဒီညႊန္ၾကား ခ်က္ေတြအတုိင္း လုိက္နာက်င့္သံုးၾကသူေတြဟာ ပစၥည္းဥစၥာ၊ အသိပညာေတြကို သံသရာတေလွ်ာက္ ယူေဆာင္ ႏုိင္ၾကပါတယ္။ လိုခ်င္တဲ့ဘ၀, လိုခ်င္တဲ့အက်ဳိးတရား ေတြကို ရယူႏုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေတြဟာ ဘုရားရွင္ ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပမႈကို အေၾကာင္းခံၿပီး သံသရာမွာ ခံစား ၾကရတဲ့ အက်ဳိးတရားေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးႏွင့္ ေျပာရရင္ -
သတၱ၀ါေတြ ဘ၀အျပစ္ကို ျမင္ေအာင္ၾကည့္တတ္ ဖုိ႔၊ ဘ၀ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းေအာင္ က်င့္ႀကံ အားထုတ္တတ္ဖို႔ နည္းလမ္းမ်ားစြာကို ဘုရားရွင္ ညႊန္ၾကားေတာ္မူပါတယ္။ ဒီနည္းလမ္းေတြအတုိင္း လိုက္နာၾကလို႔ ဘ၀၀ဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ေျမာက္သြားၾက သူေတြ မေရမတြက္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး။ လက္ရိွ လုိက္နာ က်င့္ႀကံၾကဆဲလည္း အမ်ားႀကီးပါ။ ေနာင္လည္း လုိက္နာက်င့္ႀကံၾကဦးမွာပါ။
ဒီေတာ့ ယခုဘ၀၊ ေနာင္သံသရာႏွင့္ ဘ၀ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ပါ မိမိအေပၚ ေက်းဇူးအမ်ားဆံုး ပုဂ္ၢဳိလ္ကို ညႊန္ျပပါဆိုရင္ ဘုရားရွင္ကိုသာ ျပရပါလိမ့္ မယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ဟာ သတၱ၀ါေတြအတြက္ ဘယ္လိုမွ ႏႈိင္းယွဥ္စရာမရိွတဲ့ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ျဖစ္ ပါတယ္။ ဒါက ေက်းဇူးခံပုဂ္ၢဳိလ္ အားလံုးအတြက္ သိမ္းႀကဳံးေဖာ္ျပျခင္းပါ။
သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြအတြက္ကေတာ့ ဘ၀ရပ္တည္မႈတစ္ခုလံုးဟာ ဘုရားရွင္ကို မွီခိုၾကရတာ ပါ။ တစ္ပါးတည္းအေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု အေနျဖင့္ ျဖစ္ေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ေက်ာင္း အေဆာက္ အအံု ေနရာထုိင္ခင္း ႀကီးက်ယ္ပါေစ၊ စားေသာက္ ဖြယ္ရာ ျပည့္စံုပါေစ၊ အ၀တ္အထည္ေပါမ်ားပါေစ၊ က်န္းမာေရးအတြက္ ေဆးပစၥည္းျပည့္စံုပါေစ၊ ဒါေတြ အားလံုးဟာ ဘုရားရွင္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ျဖစ္ေပၚလာ တာ ျဖစ္ပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕ အတိတ္ကံ, ပစၥဳပၸန္လုပ္ရပ္ ပါသင့္သေလာက္ပါေပမဲ့ ဘုရားရွင္ကို အမွီျပဳ ျဖစ္ေပၚ လာတာသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအေျခအေနကို သတိရေစ ခ်င္လို႔ ပဌမ ေရႊက်င္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ““စိန္ နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါးမွာေျပာင္ တပည့္ေမာင္ တို႔ မေထာင္နဲ႔”” လို႔ အသိေပး ဆံုးမေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။
နားမွာဆင္ထားတဲ့ စိန္နားကပ္ေရာင္ေၾကာင့္ ပါး ကေလး ျဖဴျဖဴ၀င္း၀င္း ျဖစ္ေနတာကို ပါးက စိန္နားကပ္ ရဲ႕ ေက်းဇူးကိုမျမင္ဘဲ ငါ့ဘာသာ သဘာ၀အေလ်ာက္ ျဖဴေဖြး၀င္းအိေနတာပါလို႔ မာနမေထာင္သင့္သလို၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရွင္ရဟန္းေတြလည္း ေနေရး၊ ၀တ္ေရး၊ စားေသာက္ေရးစတဲ့ အရာေတြ ျပည့္စံုေပါ မ်ားေနတာ ကိုယ့္အစြမ္းအစထင္ၿပီး မာနမေထာင္မိဖို႕။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဘုန္းကံေၾကာင့္လို႔ သိဖို႔၊ ဘုရားေက်းဇူးကို သတိရဖို႔ ဆံုးမတဲ့စကား ျဖစ္ပါတယ္။
အသိပညာပိုင္း၊ က်င့္ႀကံအားထုတ္ပိုင္းေတြမွာ ေတာ့ ဘုရားေက်းဇူးႀကီးမားမႈကို အထူးေျပာစရာ မလို ပါဘူး။ အားလံုး ဘုရားရွင္ကို မွီခိုအားထားၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဘုရားေက်းဇူးကို အေျခခံၿပီး ဘ၀ရပ္တည္ ၾကရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
မိမိႏွင့္တကြ သတၱ၀ါေတြအေပၚ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ဒီေလာက္မ်ားျပားတဲ့ ေက်းဇူးတရားေတြကို အနည္းဆံုး တစြန္းတစ ျမင္တတ္ေအာင္ ႀကဳိးစားသင့္ပါတယ္။ တစြန္းတစ ျမင္တတ္ရင္ပဲ ဘုရားရွင္ကို သတိရတုိင္း၊ ႐ုပ္ပြားေတာ္, ေစတီေတာ္မ်ားကို ေတြ႕ျမင္ရတုိင္း ရိွမခိုး ဦးမခ်ဘဲ မေနႏုိင္ ျဖစ္လာမွာပါ။ ရိွခိုးမ၀, ဦးခ်မ၀ျဖစ္ လာမွာပါ။ ရိွခိုးဦးခ်ေနရတာကို ၾကည္ႏူးမဆံုး ျဖစ္လာ မွာပါ။ တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက အခ်ိန္မရလို႔ ျဖစ္ေစ, အျခား အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ျဖစ္ေစ ဘုရားဆီ အာ႐ံုမေရာက္ ဘဲ ၀တ္ေက်႐ံု ရိွခိုးတဲ့ အေလ့အထ ရိွေကာင္းရိွႏုိင္ေပမဲ့ မိမိရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္အျဖစ္ တစြန္းတစ သိျမင္ လာတဲ့အခါမွာေတာ့ ၀တ္ေက်႐ံု ရိွခိုးတဲ့အက်င့္ လံုး၀ ေပ်ာက္သြားမွာပါ။ တစ္စြန္းတစ္စထက္ပိုၿပီး ဘုရား ေက်းဇူးကို သိျမင္လာေလ ပုိၿပီး ရိွခိုးဦးခ်လို႔ မ၀ေလ ျဖစ္လာမွာပါ။
ဒီေတာ့ ဘာေၾကာင့္ ရိွခိုးရသလဲဆိုတဲ့ အေမးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျဖရရင္ လက္ရိွဘ၀အေရး၊ ေနာင္သံသရာ အေရးႏွင့္ ဘ၀လြတ္ေျမာက္ေရးေတြမွာ ရွင္ေတာ္ဘုရားရဲ႕ ေက်းဇူးတရားေတြဟာ သတၱ၀ါေတြအေပၚ မ်ားျပား လြန္းပါတယ္။ အျခား ဘယ္လူ, ဘယ္နတ္, ဘယ္ျဗဟၼာ, ဘယ္လိုပုဂ္ၢဳိလ္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကမွ ဘုရားရွင္ရဲ႕ ေက်းဇူးတရားကို မႏႈိင္းယွဥ္၀ံ႔ေအာင္ ဘုရားေက်းဇူး ႀကီးမားလွပါတယ္။ ေက်းဇူးတရားႏွင့္ ပတ္သက္လာရင္ ရွင္ေတာ္ဘုရားဟာ သတၱ၀ါေတြရဲ႕ အႏႈိင္းမဲ့ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္ကို ရိွခိုးဦခ် ကန္ေတာ့ ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ရိွခုိးတဲ့ အဓိပၸာယ္က ဘာလဲ၊ ဘယ္လို အခ်က္အလက္ေတြ လိုအပ္ပါသလဲ
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ အေလးအနက္ အျမတ္ တႏိုးထားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းကို ျပပါဆိုရင္ ဦးေခါင္းပိုင္း ကို ျပရပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာအေနျဖင့္ေျပာရရင္ အခ်င္း ခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ၾကရင္း တစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခ၊ လက္၊ ေပါင္၊ ခါး စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ကုိင္တြယ္၊ ထိပါး၊ ပုတ္ခတ္တဲ့ အခါ ထူးျခားတဲ့ အမူအရာကို မျပတတ္ၾကေပမဲ့ ဦးေခါင္း ကို ထိလာရင္ေတာ့ မႏွစ္သက္တဲ့ အမူအရာကို ျပလာ တတ္ၾကပါတယ္။ မႀကဳိက္တဲ့ အမူအရာႏွင့္ ျပန္လည္ တံု႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ အသက္,သိကၡာ,ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ကိုင္တြယ္ထိပါးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ မဖြယ္မရာအလုပ္၊ ႐ိုင္းစုိင္းတဲ့ အျပဳအမူ အျဖစ္ မွတ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါက ဘာသေဘာလဲ ဆိုရင္ ဦးေခါင္းဟာ သူသူငါငါ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုး ထားတဲ့အရာျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေလာက္ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ဦးေခါင္း ကို ၾကမ္းျပင္၊ ေျမျပင္ထိေအာင္ ေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ရိွခိုး ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ ဦးထိပ္မွာ ထားျခင္း၊ ႐ိုေသ ေလးစားျခင္း၊ ျမတ္ႏုိးျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာကို ျပဆိုတဲ့ အဓိပ္ၸာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတြင္မကပါဘူး။ သတ္ၱ၀ါေတြဟာ အတ္ၱမာနကို အလြန္ေရွ႕တန္းတင္တတ္ၾကပါတယ္။ အျပဳအမူ, အေျပာ အဆိုကစၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚ နည္းနည္းေလး အေပၚစီး က ေျပာရလုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ဖက္ လူကလည္း ““အတင္စီးခံရတယ္”” လို႔ ထင္ျမင္လုိက္ တာနဲ႔ ““ငါ့ကို ဘာေကာင္မ်ား ေအာက္ေမ့လဲ”” စသည္ ျဖင့္ မာနေထာင္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနကို ေရွ႕တန္းတင္ ၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆို ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္။
မာနတရားဟာ ခ်ဳိးႏွိမ္ဖို႔, ပယ္သတ္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ အၿပီးတုိင္ပယ္ဖို႔ဆိုတာ ေလာကုတ္ၱရာ မဂ္ႏွင့္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂ္ေလးမ်ဳိးထဲမွာ ေနာက္ဆံုး မဂ္တရားႏွင့္သာ အၿပီးတုိင္ ဖ်က္ဆီး ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ သတ္ၱ၀ါေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အႀကီးအက်ယ္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ တရားပါ။ ရိွခိုးဦးခ်တယ္ဆိုတာ ဒီေလာက္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ မာနတရားကို အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ခ်ဳိးႏွိမ္ေလွ်ာ့ခ်တဲ့ သေဘာကိုျပဆိုတဲ့ အဓိပ္ၸာယ္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရိွခိုးတဲ့အခါ အဂၤါငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ လိုေၾကာင္း က်န္းဂန္ေတြမွာ ဖြင့္ဆုိၾကပါတယ္။
(၁) လက္၀ါးႏွစ္ဖက္၊
(၂) ေျခေထာက္ႏွစ္ခု၊
(၃) တံေတာင္ႏွစ္ခု၊
(၄) ဒူးႏွစ္ခု၊
(၅) နဖူး ဒီငါးခုဟာ ရိွခိုးသူတည္ရာအခင္း၊ ဒါမွ မဟုတ္ ၾကမ္းျပင္ေျမႀကီးမွာ ထိေနရမယ္လို႔ ျပဆိုၾကပါ တယ္။ ဒီအဂၤါရပ္ ငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ရိွခိုးမႈကို ထိျခင္း ငါးပါးႏွင့္ ရိွခိုးမႈလို႔ အေလးအနက္ မိန္႔ဆိုထားၾကပါ တယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီလို စနစ္တက် ရိွခိုးႏုိင္သူကို ျမင္ေတြ႕ရဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဆရာေကာင္းေတြ ရဲ႕ အဆံုးအမႏွင့္ ေတြ႕ထိ ေနထုိင္ခဲ့ရသူေတြဆီမွာသာ ေတြ႕ရပါတယ္။
ခႏၶာကိုယ္တစ္ခုလံုးမွာ အေလးအနက္ အျမတ္ တႏိုးထားတဲ့ အစိတ္အပိုင္းကို ျပပါဆိုရင္ ဦးေခါင္းပိုင္း ကို ျပရပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာအေနျဖင့္ေျပာရရင္ အခ်င္း ခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၾကည္စယ္ၾကရင္း တစ္ေယာက္က အျခားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေျခ၊ လက္၊ ေပါင္၊ ခါး စတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြကို ကုိင္တြယ္၊ ထိပါး၊ ပုတ္ခတ္တဲ့ အခါ ထူးျခားတဲ့ အမူအရာကို မျပတတ္ၾကေပမဲ့ ဦးေခါင္း ကို ထိလာရင္ေတာ့ မႏွစ္သက္တဲ့ အမူအရာကို ျပလာ တတ္ၾကပါတယ္။ မႀကဳိက္တဲ့ အမူအရာႏွင့္ ျပန္လည္ တံု႔ျပန္တတ္ၾကပါတယ္။ အသက္,သိကၡာ,ဂုဏ္၀ါႀကီးသူ ရဲ႕ ဦးေခါင္းကို ကိုင္တြယ္ထိပါးတယ္ဆိုရင္ေတာ့ အင္မတန္ မဖြယ္မရာအလုပ္၊ ႐ိုင္းစုိင္းတဲ့ အျပဳအမူ အျဖစ္ မွတ္ယူတတ္ၾကပါတယ္။ ဒါက ဘာသေဘာလဲ ဆိုရင္ ဦးေခါင္းဟာ သူသူငါငါ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုး ထားတဲ့အရာျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒီေလာက္ အျမတ္တႏိုး တန္ဖိုးထားတဲ့ ဦးေခါင္း ကို ၾကမ္းျပင္၊ ေျမျပင္ထိေအာင္ ေအာက္သို႔ခ်ၿပီး ရိွခိုး ကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ ဦးထိပ္မွာ ထားျခင္း၊ ႐ိုေသ ေလးစားျခင္း၊ ျမတ္ႏုိးျခင္း၊ ယံုၾကည္ျခင္းသေဘာကို ျပဆိုတဲ့ အဓိပ္ၸာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါတြင္မကပါဘူး။ သတ္ၱ၀ါေတြဟာ အတ္ၱမာနကို အလြန္ေရွ႕တန္းတင္တတ္ၾကပါတယ္။ အျပဳအမူ, အေျပာ အဆိုကစၿပီး သူတစ္ပါးအေပၚ နည္းနည္းေလး အေပၚစီး က ေျပာရလုပ္ရမွ ေက်နပ္တတ္ၾကပါတယ္။ တစ္ဖက္ လူကလည္း ““အတင္စီးခံရတယ္”” လို႔ ထင္ျမင္လုိက္ တာနဲ႔ ““ငါ့ကို ဘာေကာင္မ်ား ေအာက္ေမ့လဲ”” စသည္ ျဖင့္ မာနေထာင္တတ္ၾကပါတယ္။ မာနကို ေရွ႕တန္းတင္ ၿပီး ျပန္လည္ေျပာဆို ျပဳမူတတ္ၾကပါတယ္။
မာနတရားဟာ ခ်ဳိးႏွိမ္ဖို႔, ပယ္သတ္ဖို႔ ခက္ခဲတဲ့ အရာတစ္ခုပါ။ အၿပီးတုိင္ပယ္ဖို႔ဆိုတာ ေလာကုတ္ၱရာ မဂ္ႏွင့္မွ ျဖစ္ႏုိင္ပါတယ္။ မဂ္ေလးမ်ဳိးထဲမွာ ေနာက္ဆံုး မဂ္တရားႏွင့္သာ အၿပီးတုိင္ ဖ်က္ဆီး ပယ္ေဖ်ာက္ႏုိင္ ေလာက္ေအာင္ သတ္ၱ၀ါေတြရဲ႕ သႏၲာန္မွာ အႀကီးအက်ယ္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ တရားပါ။ ရိွခိုးဦးခ်တယ္ဆိုတာ ဒီေလာက္ အျမစ္တြယ္ေနတဲ့ မာနတရားကို အတတ္ႏိုင္ ဆံုး ခ်ဳိးႏွိမ္ေလွ်ာ့ခ်တဲ့ သေဘာကိုျပဆိုတဲ့ အဓိပ္ၸာယ္ လည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ရိွခိုးတဲ့အခါ အဂၤါငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုဖို႔ လိုေၾကာင္း က်န္းဂန္ေတြမွာ ဖြင့္ဆုိၾကပါတယ္။
(၁) လက္၀ါးႏွစ္ဖက္၊
(၂) ေျခေထာက္ႏွစ္ခု၊
(၃) တံေတာင္ႏွစ္ခု၊
(၄) ဒူးႏွစ္ခု၊
(၅) နဖူး ဒီငါးခုဟာ ရိွခိုးသူတည္ရာအခင္း၊ ဒါမွ မဟုတ္ ၾကမ္းျပင္ေျမႀကီးမွာ ထိေနရမယ္လို႔ ျပဆိုၾကပါ တယ္။ ဒီအဂၤါရပ္ ငါးခ်က္ႏွင့္ ျပည့္စံုတဲ့ ရိွခိုးမႈကို ထိျခင္း ငါးပါးႏွင့္ ရိွခိုးမႈလို႔ အေလးအနက္ မိန္႔ဆိုထားၾကပါ တယ္။ ခုေခတ္မွာေတာ့ ဒီလို စနစ္တက် ရိွခိုးႏုိင္သူကို ျမင္ေတြ႕ရဖို႔ အလြန္ခဲယဥ္းပါတယ္။ ဆရာေကာင္းေတြ ရဲ႕ အဆံုးအမႏွင့္ ေတြ႕ထိ ေနထုိင္ခဲ့ရသူေတြဆီမွာသာ ေတြ႕ရပါတယ္။
အရွင္နႏၵေသနာလကၤာရ
(“ဘာသာေရး အႏွစ္သာရမ်ား(အပိုင္း-၁)” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
credit:အပၸမာဒရသမဂၢဇင္း
(“ဘာသာေရး အႏွစ္သာရမ်ား(အပိုင္း-၁)” စာအုပ္မွ ထုတ္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)
credit:အပၸမာဒရသမဂၢဇင္း
No comments:
Post a Comment